Ont-moeten

Als niets meer moet, is dat ont-moeten

Als niets meer moet, mag ik er zijn

Als niets meer moet, is alles mogelijk

Dan doet ontmoeten niet meer pijn

 

Het moeten zet me achter tralies

Met monsters om me heen op wacht

Afwijzing, Woede en Vernedering

Maar IK ben het die mezelf veracht

 

Ik maak van willen meestal moeten

Omdat ik steeds naar iets verlang

Goedkeuring, liefde of aanvaarding

En daarom ben ik altijd bang

 

Als niets meer moet, ontmoet ik Vrijheid

Zij wordt mijn liefste kameraad

Zij accepteert, steunt en vertrouwt me

Ik weet dat zij me nooit verraadt

 

Dan kan ik jou ook vrijheid geven

Ik houd je niet meer in mijn macht

Jij hebt recht op je eigen leven

Op jouw manier vanuit je kracht

 

Als niets meer moet, kan ik ontmoeten

Gewoon omdat het dan zo gaat

Niet meer de eis ontmoet te worden

Geen angst meer dat je me verlaat

 

Want zonder moeten is er Vrijheid

Vol liefde en humor spoort ze me aan

Om elk aspect van mezelf te beminnen

En zo het leven aan te gaan

 

Ik wil mezelf nu graag ontmoeten

Verlost van uiterlijke schijn

Ik sta mij toe niets meer te moeten

En eindelijk mezelf te zijn

Meer over dit gedicht 

Dit gedicht over ont-moeten werd geschreven door coach en trainer Brigit Rozestraten (juli 2003).

Ik kwam ermee in aanraking via een communicatie-opleiding die ik momenteel volg. Omdat ik het gedicht zo prachtig vond, mailde ik de dichteres om te vragen of ik het hier met jullie mocht delen. En dat mocht! 🙂 Heel benieuwd hoe jullie het vinden.

Het deed mij een beetje denken aan het Gestalltgebed van de grondlegger van de Gestallt-therapie: Fritz Perls. Maar daar dan een veel vriendelijker en misschien vrouwelijk antwoord op.

“Ik doe mijn dingen en jij doet jouw dingen.
Ik ben niet in deze wereld om te leven naar jouw verwachtingen,
En jij bent niet in deze wereld om te leven naar de mijne.
Jij bent jij, en ik ben ik.
En wanneer we elkaar per toeval vinden, is dat prachtig.
Wanneer niet, dan is er niets aan te doen.”