Thuiskomen bij jezelf. Een uitnodiging.

Toen ze als klein kind te horen had gekregen ‘Wat ben jij gevoelig zeg’, en ‘Jemig, wat een emotioneel kind’, besloot ze minder te laten zien van haar emoties en gevoeligheid. Ze kreeg er geen waardering of aanvaarding voor, maar zelfs commentaar. ‘Zo ben je niet welkom!’ was de boodschap die ze daaruit haalde. En omdat ieder mens zich graag welkom voelt, en jonge mensen dat nóg meer nodig hebben om te overleven in hun wereld, paste ze zich aan.

Het gevoelige van haar, de emoties waren natuurlijk niet verdwenen, al had ze dat eigenlijk graag gewild. Alles wat voorbij kwam aan emoties en gevoeligheid stopte ze voortaan steevast in een klein doosje, diep in haar ziel. Wat ze meemaakte raakte haar niet minder dan daarvoor, maar ze probeerde er zo min mogelijk van te laten zien als er andere mensen bij waren. Als ze zich gestrest, gefrustreerd of bang voelde, pakte ze snel het doosje erbij: ‘Daar, met jullie. Weg, weg, in het veilige doosje. Laat je niet zien aan de mensen om mij heen, want ik ben zo bang om weer afgewezen te worden! Straks mag ik er niet meer bij horen.’

Het doosje had een grote opslagcapaciteit, maar af en toe glipte er wat onder het deksel uit. Hoe langer het doosje werd bijgevuld, hoe vaker dat ‘ontglippen’ gebeurde. Op onverwachte momenten, op tijden dat het écht niet uitkwam lieten de waterlanders zich zien. ‘Oh nee, niet nú… Wat komt me dit slecht uit, ik sta hier voor paal,’ dacht het meisje, en liep snel weg om haar tranen weer te kunnen verbergen.

Vermoeid van al het wegduwen

Na drie decennia van moedige pogingen om alles wat volgens haar wereld niet welkom was, weg te stoppen in het geheime doosje, was het meisje zo moe. Zo moe. Haar lijf was er klaar mee dit kistje te dragen, en verklaarde zich burned-out. Een helder signaal waar het meisje niet omheen kon. Er ging iets niet zoals het zou moeten gaan, en haar lijf wist dit al zo lang, maar was niet gehoord geweest.

Het meisje kon daar niks aan doen; ze had heel begrijpelijk geprobeerd erbij te horen, geaccepteerd, gewaardeerd en geliefd te worden. En toen dit niet lukte door zichzelf te zijn, paste ze zich aan. In de hoop dat het dan wel zou lukken, en om veilig te zijn. Mee te kunnen met de rest. In de groep opgenomen te zijn.

Afwijzing & steeds minder zelfvertrouwen

Later merkte ze dat de omgeving haar, netjes aangepast en wel, nog steeds niet altijd accepteerde. Ze had zó haar best gedaan erbij te horen en alleen maar bepaalde delen van zichzelf te laten zien. Toch kreeg ze vaak nog steeds niet wat ze zocht; dingen die voor haar zo belangrijk waren. De afwijzing bleef maar komen, in verschillende situaties. En ze voelde zich zo buitengesloten. Ze wist niet dat die afwijzingen zo ontzettend hard binnenkwamen, omdat ze eerst belangrijke delen van zichzelf had buitengesloten. De afwijzing in en door zichzelf van delen van haar, bleef ze maar terugzien in de buitenwereld. Dit bracht haar juist steeds verder weg van zichzelf, in plaats van dat thuiskomen bij jezelf makkelijker werd.

Uitleg hierbij van (Coaching met) Sanne:

“De enige weg daaruit is het leren kennen van die delen die niet mochten zijn, en van de kunstmatig aangeleerde delen die zijn ontstaan puur om waardering en acceptatie te oogsten. En via het bewustzijn, de liefde en acceptatie ervan, voorzichtig de verkenning aangaan van het opnieuw authentiek zijn. Eerst en vooral vanuit een groeiende zelfliefde. Om daarvandaan opnieuw contacten te laten ontstaan, die aansluiten op wie je echt bent en wat je dán uitstraalt. Afwijzing komt dan nog steeds voor, maar omdat je jezelf niet langer afwijst, komt dat véél minder hard binnen. Als je altijd ‘ja’ zegt tegen jezelf, komen alle ‘nee’s uit de rest van de wereld zoveel minder hard binnen. Jezelf de toestemming geven te zijn wie je bent, al is dat spannend, is de mooiste bodem voor een ontluikend zelfvertrouwen.”

Een grens bereikt; het kistje ging open

Terug naar het verhaal: Toen was ze er zo klaar mee, ze kon de tranen niet meer stoppen. Ze was zo moe, en wist wel waar het vandaan kwam, maar niet hoe ze ermee verder kon komen. Ze ging in gesprek en stelde zich kwetsbaar op. Ook al was haar dat eerder duur komen te staan, probeerde ze dit in een professionele setting toch nog een keer. Omdat ze merkte dat ze nog niet alle puzzelstukjes van haar puzzel op de juiste plekken kon leggen. En daar zo’n behoefte aan had.

(Coaching met) Sanne: “Lieve, jonge vrouw. Die al zoveel weet, zoveel kan. Die al zo prachtig en in de kern zo waarachtig is. Ik zou dit graag tegen je willen zeggen:

Stel dat iemand kritisch tegen je is. ”Je had dit nu al moeten kunnen. Hallo, je snapt toch zo goed hoe het zit? Waarom leef je daar dan niet naar? Waarom pas je het niet toe?” En jij bent het daar roerend mee eens. ‘Ik was die burn-out toch al te boven? Ik snapte het toch al zo goed? De wereld verwacht denk ik dat ik nu echt wel weer honderd punten ben.’ Weet dan dat je je achter die kritische mensen schaart. En wie is er dan nog voor jou? Om achter jou te staan, als je zelf bent weggegaan naar het kritische kamp. Om daar te ondersteunen? Samen tegen jou?

Uitnodiging om te leren thuiskomen bij jezelf

Ik wil je uitnodigen, mooi en gevoelig mens, om terug naar je eigen kamp te wandelen. In je eigen tempo te leren thuiskomen bij jezelf. En om daar te gaan verkennen wat daar te vinden valt. Wie ben jij nu? Wat wil jij? Wat heb je nodig? En zou je je gevoelige kant, die je ooit voor je eigen veiligheid van toen hebt verdrongen, en de emoties die je hebt onderdrukt om afwijzing te voorkomen terug willen uitnodigen? Zou je jezelf in eerste instantie willen zien voor wie je bent, om dat geheel vervolgens helemaal te omarmen zoals ze is? En daaruit het gevoel van heelheid weer terug te vinden?

Balans tussen criticus en het meest wijze deel in ons

Ben je bereid je grootste ”tegenstander” met open blik in de ogen te kijken, en al kijkend compassie te vinden voor de drijfveren die toen zo gerechtvaardigd leken? Hoe die innerlijke criticus die je hebt ontwikkeld je heeft willen beschermen tegen gevaar, leed en afwijzing? Maar hoe die op lange termijn teveel invloed heeft gekregen? Heb je interesse om vaker te luisteren naar die andere veel zachtere stem in jou, die heel andere dingen tegen je te zeggen heeft?

Dat deel in jou dat jou kan en wil aanvaarden zoals je bent? Met alle gevoeligheid, alle emoties en andere eigenheid die jou zo jezelf maken? Dat deel dat niet alleen alles van jou uit je licht- en schaduwzijde kan aanvaarden, maar ook waarlijk en onvoorwaardelijk líef kan hebben? Dat wat jou je stevigheid en de grond onder je voeten terug kan geven, en je kan helpen de wereld weer open en zonder zelf-compromis aan te gaan? Zodat je contacten aan kunt gaan waarin je iets minder nodig hebt van de ander, en zelf ook niet langer hard hoeft te werken om erbij te horen, om welkom te zijn?

De band met jezelf laten groeien

Lijkt het je de moeite waard om de band te laten groeien met de beste vriendin die je ooit zou kunnen hebben? Degene die in jou altijd al aanwezig is geweest, maar die door de angst, de pijn en het niet weten waar je het kon vinden, naar de achtergrond is geraakt? En hoe klinkt het als je weet dat je ontmoet in de wereld wat je voelt en uitstraalt, waar je in gelooft? En dat als je weer in jezelf leert geloven, de wereld ineens heel anders klinkt, ruikt, voelt? Als een plek waar je je thuis voelt.”

Verder lezen over thuiskomen bij jezelf

Verder lezen over dit onderwerp kan hier. Herken je je in deze uitnodiging voor meer thuiskomen bij jezelf? Als je dit wilt bespreken in een coachgesprek, dan kun je hier contact opnemen om een vrijblijvend kennismakingsgesprek in te plannen.

Reageren op dit blog over thuiskomen bij jezelf

Thuiskomen bij jezelf; hoe doe jij dat? Ik ben heel benieuwd. Altijd leuk als je jouw eigen ervaringen en tips hierbij wilt delen. Bedankt vast!