Van wegrennen naar zelf mennen

Een persoonlijk blog over het veranderen van wegrennen naar zelf mennen.

Als je wilt wegrennen van bepaalde situaties in je leven, dan is er iets loos.

Dan valt er iets te onderzoeken, iets te leren.

Zodat je in plaats van rennen, weer zelf kunt ‘mennen’.

De teugels van je leven weer stevig in eigen handen hebt.

Ik bedoel overigens niet dat ik niet weg mag als iets niet goed voelt of schadelijk is.

Het is cruciaal om jezelf uit dat soort situaties te halen.

(Zelf)onderzoek helpt 

Maar daarnaast is het leerzaam om te onderzoeken waaróm ik precies wil rennen.

Het is niet altijd makkelijk, het is confronterend en soms frusterend.

Maar als ik wil blijven groeien is eerlijk kijken naar mezelf en wat er gebeurt een vereiste.

Wat me helpt om nieuwe dingen te leren is erover schrijven of praten.

Soms met een coach, dan weer met mijn lief, een vriendin of met mijn ouders.

Wandelen en mediteren helpen me ook altijd. Of een gebed om hulp.

Telefonisch ‘consult’

Vandaag hielpen mijn ouders me verder met een kwestie die me niet helemaal duidelijk was.

Dan zijn ze samen aan de telefoon, die op speaker staat. Om de beurt zeggen ze dingen.

Soms vertel ik, en dan luisteren ze, geven ruimte.

Al pratend begrijp ik steeds een beetje beter wat er speelt.

Begrijp ik in welke valkuil ik stap, of waar de angel zit. Waar het niet klopt, waar het wringt.

Naast een luisterend oor, nemen ze mee wat ze zelf hebben geleerd.

Hun eigen ervaringen, de hobbels die ze zelf namen op hetzelfde vlak.

We moeten soms ook lachen, bijvoorbeeld om hoe lang bepaalde leerprocessen duren.

Wat het praten voor me doet

Vandaag voelde ik aan het begin van het gesprek de neiging om weg te rennen.

Ik voelde ook boosheid, frustratie, irritatie en machteloosheid om een situatie.

Een situatie die ik grénzeloos vervelend vind.

Aan het einde van ons gesprek was wegrennen niet langer nodig.

Want… ik zag weer een mogelijkheid. Een nieuwe manier van ergens mee omgaan.

Ook leerde ik waar de angel bij mijzelf zat, en wat ik daarmee kon doen.

En ik zag in waar mijn grens ligt, en dat ik die vanuit liefde aan kan geven.

Het schuldgevoel dat opkwam verdween weer toen ik inzag dat dit niet terecht was.

Wegrennen heeft geen zin

Ik ben blij dat ik niet ben weggerend. Situaties die je niet uitwerkt, trek je opnieuw aan.

Tot je leert wat je eruit te leren hebt. Zodat het je loslaat.

Zó fijn hoe een luisterend oor, ruimte, vragen en inzichten helpen helderheid te verschaffen.

Om gezonde keuzes te maken. Een opkomend schuldgevoel te onderzoeken.

Merkend dat dit wegglijdt als je het echt goed bekijkt.

Lerend om grenzen te stellen. Vanuit liefde voor mezelf te kiezen.

Want als ‘n keuze niet uit liefde voortkomt heeft niemand er wat aan. Ik niet, anderen ook niet.

Tot slot een parel van Perls

Mijn vader voegde nog het Gestalt – gebed toe, van Fritz Perls:

“Ik doe mijn dingen en jij doet jouw dingen.
Ik ben niet in deze wereld om te leven naar jouw verwachtingen,
En jij bent niet in deze wereld om te leven naar de mijne.
Jij bent jij, en ik ben ik.
En wanneer we elkaar per toeval vinden, is dat prachtig.
Wanneer niet, dan is er niets aan te doen.” 

Amen. Dank je wel pap en mam dat jullie er voor me zijn!

Heb zoveel van jullie geleerd, en doe dat nog steeds. Ben daar heel blij mee!

Ja, ik wil maandelijks de nieuwsbrief ontvangen met aanbiedingen en extra tips.