Het heilzame van ‘alleen zijn’

Dit blog gaat over de kunst van alleen zijn – en de mooie dingen die daaruit voortkomen.

Een voorkeur voor alleen zijn

Sommige mensen vinden het heerlijk, anderen gruwen ervan: alleen zijn.

Of je introvert of extravert bent, speelt bij die voorkeuren een rol.

Introverte mensen schijnen op te laden en energie te krijgen van alleen zijn.

Waar extraverten juist opladen aan het samenzijn met (vele) andere mensen.

Herken je dit ook? Welk type ben jij?

Los van je karakter en aard

Naast dat wat onze voorkeur heeft, bestaat er ook zoiets als vluchtgedrag.

Ik denk dat je zowel kunt vluchten voor contact met anderen, als voor contact met jezelf.

Als iemand altijd alleen wil zijn, is dat vaak omdat contact met anderen eng of moeilijk is.

Wil iemand nooit alleen zijn, is dat wellicht omdat het contact met hem- of haarzelf eng, moeilijk of onprettig is.

Geen wet van Meden en Perzen; er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk.

Een relatie willen om niet alleen te zijn

In mijn tienerjaren wilde ik per se een liefdesrelatie.

Er was een verlangen naar liefde, erkenning, samen groeien en groeien aan de ander.

‘t Kwam ook uit conditionering: ik zag een relatie als beter dan single zijn.

Omdat dit in de maatschappij als ‘beter’ aangemerkt stond. Gek eigenlijk.

Klakkeloos en dus onbewust nam ik dit over. ‘Leven voor de buitenwereld’.

Wat zouden mensen denken als ik (lang) single zou zijn?

Tot slot wilde ik ‘vervuld’ worden door de relatie. Alleen zijn voelde niet compleet.

De lessen van relaties

Een aantal korte en lange relaties verder, is mijn kijk op het geheel veranderd.

De behoefte aan ‘samensmelten’ had dieperliggende oorzaken.

Ik had wat kwetsuren, zoals ieder mens er wat met zich meedraagt.

We willen vaak de pijn ervan bedekken met een mantel van ‘liefde’. Werkt niet.

Ik merkte dat ik beter zelf aan die kwetsuren kon werken (in therapie bijvoorbeeld).

Ook leerde ik dat het ‘samensmelten’ op een andere manier kan.

Dat je door in het hier en nu te zijn, ook een samensmelting voelt; met alles dat is.

Je persoonlijkheid valt weg, en er is alleen puur, waarnemend bewustzijn. Meditatie dus.

De les in alleen zijn 

Ik leerde dat de kwaliteit van een relatie héél anders is als je hebt geleerd ‘alleen te zijn’.

En vrede vindt in je alleenzijn. Dat je  ‘genoeg hebt’ aan jezelf.

Als je van de ene naar de andere relatie sjeest, heb je geen kans om dit te leren.

Volgens mij ontstaan ongemak en pijn vooral door het gevecht tegen de status quo.

Als ik zelf niet wilde aanvaarden dat ik alleen was, had ik een ultieme rottijd.

Je mindset bepaalt je gevoel, niet de situatie

Het duurde even voordat ik doorhad dat ik zélf mijn leven tot een hel maakte.

Dat dit helemaal niet zat in het gegeven dat ik alleen was.

Maar in mijn éígen houding naar het alleen zijn, dat op dat moment de situatie was.

Pas toen ik met hulp van boeken, gesprekken, en zelfonderzoek in meditaties, durfde ontspannen in het alleen zijn, veranderde er iets.

Ik merkte dat als ik in harmonie kon zijn met mezelf én met de status quo, dat ik dan áltijd vrede kon vinden.

Harmonie. Rust en ontspanning. Ja, zelfs geluk.

Leren alleen zijn 

Het is een doorlopend groeiproces: de vrede en het geluk vinden in mijzelf.

Niet altijd een gladde snelweg, in het begin een zandpad met heuvels en kuilen.

Maar die bumpy ride was het waard. Ik ben een aantal periodes alleen geweest.

Tussen relaties in, maar ook in maanden van retraite.

Waarin ik in India mediteerde, en trainingen deed om van conditioneringen af te komen.

Soms bracht ik twee weken helemaal alleen door, in vipassana meditatie.

Alleen zijn is een ‘rustig feestje’

Inmiddels ben ik zo thuis in mezelf.

Het klinkt misschien gek, maar ik vind het een feestje om tijd alleen door te brengen.

Soms word je ook afgeleid van ‘in het nu zijn’ in gezelschap van anderen.

Maar ik vind het ook heel leuk om met anderen te zijn. De afwisseling vind ik ‘t fijnste.

Constant samen willen zijn brengt het contact schade toe.

Als een houtvuur: tussen de houtblokken moet ruimte zitten en lucht; anders dooft het vuur.

(Dank voor de mooie metafoor Jacqui!)

Vluchten voor het gevoel van eenzaamheid

Voel je je onrustig als je alleen bent? Eenzaam wellicht? Niet op je gemak in jezelf?

Voel je de neiging om het alleen zijn of het gevoel van eenzaamheid te ontvluchten?

Door naar mensen toe te gaan, of andere afleiding te zoeken? Door tv te kijken, of te eten?

Eigenlijk heb je dan al een belangrijke stap gezet:

Je bent je bewust van wat je voelt, én dat je ervoor wilt vluchten.

Hoe doe je dat: alleen zijn

De volgende stap is het aangaan. Kijken wat er gebeurt als je tijd alleen doorbrengt.

Dit kun je bijvoorbeeld doen door in meditatie te kijken naar wat opkomt.

Als dat een gevoel van eenzaamheid is, verwelkom dat dan.

Verwelkom eenzaamheid als een gast. Kijk het aan.

Besef dat als je er naar kunt kijken, jijzelf dus de eenzaamheid niet kunt zijn.

Kijk het aan alsof je de toeschouwer bent van een film in de bioscoop.

Met een open houding van: ‘Goh wat zou er gebeuren?’.

Wat je aantreft achter de onprettige gevoelens

Het bijzondere tref je als je lang genoeg durft te zijn met dat wat zich aandient.

Achter eenzaamheid tref je iets héél anders aan.

Het bewustzijn dat je deel uitmaakt van het grote geheel.

In dat gevoel bestaat geen eenzaamheid.

Achter woede vind je kracht. Achter verdriet komt uiteindelijk plezier tevoorschijn.

Als je erdoorheen durft.

Onder de zware steen van onrust in je maag, tref je ruimte en ontspanning.

Osho over alleen zijn in relaties

Dit is een van de vele dingen die Osho zegt over alleen kunnen zijn (binnen relaties):

Ik zou je graag willen helpen bij het leren alleen zijn. Iets wat ik je van harte aan kan raden, is het leren mediteren. Dit kan o.a. met mijn kosteloze online meditatiecursus. Ook ben je welkom voor een coachgesprek om meer inzicht te krijgen in jouw situatie,

Ja, ik wil maandelijks de nieuwsbrief ontvangen met aanbiedingen en extra tips.