Waarom ik Gabrielle Bernstein miste

Gabrielle Bernstein kwam naar Nederland, ik had een kaartje en.. was er niet bij.

Wat was ik teleurgesteld zeg. Wat was ik verdrietig. De tranen rolden over mijn wangen. Van frustratie, teleurstelling, onmacht. ‘Waarom precies nu? Verdorie, waarom moet mijn jaarlijkse griep mathematisch akelig exact op déze dag zijn berekend? In de gebroken nacht die aan deze tranen vooraf ging, werd ik met dichte neus en rauwe keel steeds gespannen wakker: ‘Misschien kan ik zometeen toch gaan.. Laat ik snel in slaap vallen weer, want ik hoop dat ik me in twee uurtjes zoveel fitter voel, dat ik toch kan gaan.’

Toegeven aan toegeven

Zo ging dat de hele nacht een keer of vijftien. Rond half zeven moest ik letterlijk en figuurlijk toegeven: het ging niet lukken. Alle wilskracht, motivatie en hoop ten spijt. Ik was te grieperig om uit mijn ogen te kijken. Laat staan in de ochtendspits naar Hilversum te rijden. En iets mee te krijgen van het Spirit Business Event van Dolly en Simone, dat in mijn agenda met spreekwoordelijk goud omcirkeld stond. Of om mee te kunnen doen met het intensieve programma van die dag, geleid door Gabrielle Bernstein, een van mijn inspiratiebronnen.

Ze was helemaal uit Amerika over: Gabby. Om bij het Spirit Business Event onderneemsters open te kraken, ze mee te nemen in meditaties en te inspireren richting een bezield leven. Oh wat had ik haar graag ontmoet en live van haar geleerd.

Training van Gabrielle Bernstein

Acht weken heb ik een zeer intensief en transformerend online programma gevolgd bij Gabrielle Bernstein. Het voelde als een sprong in het diepe. Spannend, omdat ik geen idee had wat ik kon verwachten en of ik er wel iets nieuws uit zou leren. Ook spannend omdat het een rib uit mijn lijf was. En spannend omdat ik vermoedde dat het (tijds)intensief zou zijn en ik een drukke agenda heb. Maar wat een ride was het. Jemig, ik heb zoveel geleerd bij haar. Angsten getransformeerd, nieuwe inzichten opgedaan en plannen gemaakt. En veel gedeeld en geleerd samen met de andere deelnemers in de speciale Facebook groep.

De live-dag met Gabby leek me een kers op de taart na de training. Al was hij niet uitsluitend voor deelnemers van de opleiding. Op Insta zag ik gave filmpjes voorbij komen. Zó leuk, anderzijds zo confronterend met het feit dat ik er zelf niet bij was. Ik kon weer flink oefenen met mijn eigen devies: de gevoelens die er zijn helemaal toelaten. Ze door me heen laten stromen zonder ze te veroordelen. Uiteindelijk werden ze iets minder.

Toelaten & loslaten

Toen ik het gevecht tegen wat is (gevoelens, het feit dat ik niet in Hilversum was) losliet en al het onaangename wat er wél was aanvaardde, ontstond er ruimte. Ik nam verantwoordelijkheid voor mijn gevoel, en toen kwam er nog meer ruimte. In die vriendelijke, accepterende ruimte is plek voor inzichten, voor inspiratie. Ineens viel me het volgende in: ‘Je bent altijd op de juiste plek. En die is nu blijkbaar hier.’ Ik voelde intuïtief dat dit waar was. Ik was op de juiste plek.

Maar de weg naar inzicht is bij mij nooit zonder hobbels. Dus kwam mijn cynische stemmetje er even doorheen: ‘Ja, hallo, en wat maakt dan dat ik beter hier op de bank ziek kan zitten zijn, dan vol energie en met een open hart mediteren met Gabby en de anderen?’ Het antwoord was confronterend en waar. Zoals het dat wel vaker is, als je zoals ik in sommige dingen hardnekkig doorgaat. Hierin zit het antwoord al: hardnekkig doorgaan.

Hollen & doorgaan

Dat is wat ik de afgelopen tijd deed. Hard werken. En meer werken. Veel uren achter elkaar. Hard studeren daarnaast. En nog een studie erbij doen, waarom niet? Het is zo gaaf en inspirerend allemaal. Oh, en die korte studie wil ik ook niet missen. Dan doe ik er toch vier tegelijk? Veel sociale afspraken in mijn agenda. Want waarom niet? Het is zo leuk allemaal. De mensen zijn zo leuk. We hebben zoveel gave ideeën. Steeds meer mensen in mijn leven. En ‘ja’ zeggen tegen nog een project, nog een business event.

‘Ja’ zeggen gaat zo makkelijk. Maar ‘ja’ doen wordt uiteindelijk lastig. Want het lijf protesteert: wil rusten, niets doen. Soms lukt dat. Maar regelmatig winnen die vage overtuigingen, die zeggen dat nietsen niet goed is. De strijd tussen actie en in-actie. Die oude overtuigingen dat je productief en actief hoort te zijn. Cadeau van oude conditioneringen. Een flinke snuf Calvijn, handje Christelijke dogma, verkeerd geïnterpreteerd. De angst voor het vrouwelijke die ook zorgt voor de disbalans in mannen en vrouwen. We zijn er geen slachtoffers van. We nemen er zelf verantwoordelijkheid voor, door dat stuk in onszelf te herkennen, erkennen en liefdevol aankijken en genezen.

Altijd op de juiste plek

Concluderend: dat er zeer, zeer veel waarde zit in de ontspanning, het niet in actie zijn, het dromen, het dansen, het genieten, het lief zijn voor jezelf is een feit. Dus ik ga er meer aandacht aan geven hier. Want ik weet dat ik er zelf nog veel in kan leren, net als vele anderen. De grootste les die ik op dat moment kon leren, kon ik alleen daar leren, thuis op de bank: in in-actie. Rusten wanneer het nodig is. Niet pas als het eigenlijk al ‘te laat’ (ziek) is. Ik heb het op de spits gedreven in de periode ervoor. Dank je wel lijf voor het geven van zulke duidelijke signalen en sorry dat ik het zover liet komen. Ik ga luisteren naar mijn eigen tips in dit blog over hoe je lief kunt zijn naar jezelf.

Ja, ik wil maandelijks de nieuwsbrief ontvangen met aanbiedingen en extra tips.