Laten we er geen doekjes om winden. Voor bijna iedereen die ik ken, mezelf incluis, is 2019: een jaar vol turbulentie. Turbulentie die zich soms aandiende in een vorm die ik in eerste instantie zag als een onwelkome, onwelriekende, uiterst onsympathieke en anderszins afstotende gast, die voor de deur van mijn leven stond. ‘Hallo, hier ben ik. Mag ik erin?’ De eerste t/m de vierenveertigste (waarschijnlijk meer) neiging was: “NEE!” en in halfslachtig aangeleerd Haags er direct achteraan, als was het een werkwoord: ‘Tyft op!’ 

Het onbekende houden we graag buiten de deur

De menselijke neiging is er om dat wat nieuw en onbekend is als bedreigend te voelen. Het grootste deel van ons brein probeert alles bij het oude te laten, dat is veilig en bekend en kost het minste energie. Er is minder kans op falen en pijn – althans dat denkt dit deel van ons brein. Een situatie die in eerste instantie ronduit ontgoochelend werkt, en die het bekende alles behalve fijntjes komt ontwrichten, roept in eerste instantie een schrik- en afweerreactie op. Voor velen voelde afgelopen jaar op diverse fronten alsof Kali, de godin van vernietiging, haar variant van een stofzuiger door hun (schijn)veiligheid heen gehaald heeft. We vergeten de Dyson en spreken van een cycloon die het werk doet. Kali gaat niet voor minder. Oké, enig gevoel voor drama is daar zeker bij, maar het bood alle gelegenheid aan het uitbeelden van contrast. 

Van weerstand naar verkenning 

Na de schrik komt de pijn en het er niet in willen. Het verzet; nee, nee, nee. En daarna komt de drang en alle pogingen om alles bij het oude te laten. Maar; dat kan niet meer, want het oude is al weg en dat moeten we accepteren; uiteindelijk kunnen we niet anders. En dan komt het onderzoek. Hoe zit dit? Wat is wenselijk? Wat is nodig? Waar gaat dit naartoe? Wat wil ik en wat kan ik.

Heel eerlijk; ook dit is vaak in eerste instantie een poging om het oude te behouden. Om veiligheid terug in stand te brengen en vervolgens scherper te bewaken. Het idee: ‘Zomaar ontspannen kan niet, want dat is gevaarlijk,’ is juist een gevaarlijke. Op je qui-vive zijn mag een tijdelijke, want situationele, alarmfase zijn, maar is hij blijvend, wordt hij slopend. Dus die moet er weer uit. 

This too, will pass! 

Van binnen naar buiten bewegen

Het is zaak om te praten, te onderzoeken, aan reflectie te doen en soms ook hulp van een ander te krijgen. Want soms merk je dat je zelf niet verder komt dan een bepaald punt. Ik deed dat dit jaar zelf ook, op verschillende gebieden. En dan vind ik het zo fijn als er anderen zijn die als buitenstaander mee kunnen kijken. Die geen belangen hebben, die geen voorkeur hebben. Die gewoon eerlijk van buiten naar binnen kijken, vragen stellen en me helpen tot grotere inzichten te komen. 

Doorgaans heb ik de neiging om pas te schrijven over zaken als ze helemaal tot rust zijn gekomen en tot iets nieuws zijn verworden. Pas als de storm is gaan liggen en de lessen zijn geleerd. Dit keer is dat niet het geval. Ik zoek nog, ik leer en overdenk nog. Ik vind mijn weg in een aantal onderwerpen, op mijn eigen manier en tempo. Het is een tijdje niet zo makkelijk geweest, maar ik voel wel weer stevigheid terugkomen. Genoeg stevigheid om te durven en kunnen schrijven. Net genoeg ruimte in mijn hoofd om er iets over te delen. Niet eens zozeer om mijn verhaal kwijt te zijn, maar meer om anderen te laten weten dat ze niet alleen staan. Dat zoveel mensen een intense periode achter zich hebben liggen. 

2019: een jaar vol turbulentie; let’s be mild & gentle

Ik heb om me heen gemerkt dat 2019 op allerlei manieren een heel heftig jaar is geweest voor mensen. De wereld werd voor velen op zijn kop gezet en gedraaid en gedraaid. Wat is nu onder, en wat is boven? Wat gebeurt er allemaal? Waar komt deze achtbaan ineens vandaan? Laten we in deze wetenschap extra lief zijn voor elkaar in deze tijd.

Uit alle verhalen uit de coachpraktijk en mijn privé-omgeving merk ik dat hoe gewenst dat is. Luister meer naar elkaars verhalen, vraag wat vaker hoe het gaat, om geduldig op het échte antwoord te wachten. Als iemand dat wil delen natuurlijk. Laten we de tijd nemen voor elkaar en de ander en onszelf met vriendelijkheid, mildheid en geduld bejegenen. We weten ten slotte niet wat er schuilgaat achter die glimlach, achter dat gehypete Instagram-account. Maar een ding is zeker: we dragen allemaal onze eigen last. 

De wereld op haar kop; op groot en klein niveau

Ik had aan het begin van dit jaar al vernomen dat het een turbulent jaar zou worden. Dat allerlei subwereldjes in mensenlevens op hun grondvesten zouden schudden. Dat onder boven zou komen, en boven onder. En dat alles open zou komen te liggen.

Als een wond en een mogelijkheid tegelijk. Terrein om te verkennen en een plek om nieuwe inzichten op te doen. Gun jezelf vooral de tijd om hierin je weg te vinden als je je hierin herkent. En draag je last niet in je eentje. 

Verkennen wat de vruchten van een lastige situatie zijn 

Soms kun je later zien hoe zo’n initieel nare situatie toch ook waardevol kan zijn in het grotere plaatje. Als je daar al voor open staat is dit blog over zeven mooie kanten aan moeilijke dingen misschien interessant om te lezen. Denk je nu: ‘Hoezo mooie kanten, niks mooie kanten?’ neem dan vooral extra tijd voor je eigen proces. Om te helen, eventueel te rouwen om het oude.

Ik hoop ook dat je de hulp erbij vraagt en krijgt die je nodig hebt. En stel jezelf vooral de vraag: ‘Wat zou mij in dit proces een stap verder kunnen brengen? Waar heb ik behoefte aan?’

Kijken vanuit een heel ander perspectief; terug aan zet zijn

En dan, als je nog weer een stapje verder bent in het proces, kun je misschien de volgende invalshoek eens overwegen. Stel dat, en deze vraag stel ik ook regelmatig tijdens de coaching, jouw ziel een HR-manager is. Een hele goede, hele wijze HR-manager. Stel dat jouw ziel deze situatie ver voordat hij ook maar fysieke werkelijkheid werd, op sollicitatiegesprek had uitgenodigd.

De situatie had zich niet zelf aangemeld, eager naar een baan. Nee, de ziel was zelf op pad gegaan, had rondgekeken en verkend als een recruiter. Welke situatie zou een match kunnen zijn? Na ampel beraad zat de situatie voor een vraaggesprek aan tafel. De wijze ziel besloot dat juist deze situatie geschikt was voor de met een mensen-ego geïncarneerde ziel om op aarde een specifieke les te leren. Dus werd hij aangenomen.

Wat zou de les kunnen zijn als je haar zelf had uitgenodigd?

Stel dat je dus zelf, op het hoogste niveau van je zijn, de keuze maakte om van deze situatie te leren. Wat zou dan volgens jou de les kunnen zijn? Of welke lessen zijn het? Hoe kan deze uitdaging verrijkend zijn? Wat kan hij bijdragen aan jouw groei als mens? Ik realiseer me dat dit een spannende vraag is. Onder andere omdat dit de verantwoordelijkheid ervoor teruglegt bij jezelf.

Ik vraag je dan ook niet haar klakkeloos over te nemen als dé waarheid. Maar misschien is het interessant het eens als optie te overwegen. Zelf vind ik dit eerst vervelend, want het voelt zoveel makkelijker om naar buiten en naar omstandigheden te wijzen en verongelijkt te zijn. De verantwoordelijkheid terugnemen is niet makkelijk, maar resulteert uiteindelijk wel in meer sturingsvermogen, meer invloed en meer vrijheid. Die gun ik ons hoe dan ook allemaal. 

2019: een jaar vol turbulentie, heel veel sterkte!

Sterkte als je nog midden in een proces zit, en ik hoop dat je door het lezen van dit verhaal weet dat je niet alleen bent, dat we allemaal worstelen op onze eigen manier. En dat je niet alles in je eentje hoeft op te lossen. 2019: een jaar vol turbulentie. Herken je dat? Als je erop wilt reageren kan dat hieronder. Of, als je dat liever een op een doet, zonder dat de wereld mee kan lezen, kun je me hier desgewenst een berichtje sturen.