Omgaan met veranderingen. Wat als je vakantie ineens heel anders loopt? Met mijn lief zou ik na een muziekfestival in België nog tien dagen gaan fietsen en kamperen in Frankrijk. Alles was ingepakt; de ligfietsen waarmee we, in de periode voordat ik mijn coachpraktijk startte, negen maanden door Azië hadden gefietst. Ook het stormbestendige mini-tentje en de andere lichtgewicht kampeerspullen waren weer mee.

Fietsvakantie in een zonnig Frankrijk

We hadden de prachtige en vlakke fietsroute langs de Maas gekozen voor deze trip. In België vanaf het festivalterrein konden we hem praktisch direct oppakken, en iedere dag zakten we rustig verder af naar het zuiden. Het weer was prachtig, de stemming goed en we genoten met volle teugen van dit kleine déjà vu van ‘de grote fietsreis’. Ook was het een leuk idee dat mijn vader in de jaren zeventig deze zelfde tocht al eens had afgelegd op een licht race-fietsje. En mijn broer had deze Maasroute ooit als bestemming voor zijn eerste vakantie zonder ouders gekozen. Samen met een van zijn beste vrienden en minimale bagage (ongetraind fietsen was al pittig genoeg) was hij op pad gegaan. De wetenschap dat je familieleden er hebben gereden geeft zo’n tocht extra charme natuurlijk! En ‘n feest der herkenning in de familie-app-groep. 

Relaxed ritme van de dag, ultieme ontspanning

De vakantiedagen verliepen heel relaxed. We zetten weliswaar een wekker, maar die drukten we elke dag zeker vijf keer uit om door te snoozen. Daarna begon de dag met koffie zetten op een benzine-brandertje en een enorme bak met yoghurt, muesli, noten en fruit eten. Met meer dan genoeg brandstof begon daarna de fietstocht. We hielden lekker lui siësta in de uitgestrekte glooiende velden die het Franse platteland zo herkenbaar maken en hadden geen dagelijks einddoel. We volgden gewoon de Maas. Dit reizen zonder al te veel schema’s en kilometer-targets past ons beiden heel goed. In de grotere dorpen deden we boodschappen, en aan het einde van de dag zochten we een mooi plekje aan de rivier, of een kleine camping. 

Terugfietsen naar het Noorden door de Franse heuvels

Na een dag of zes besloten we via een andere route terug naar het Noorden van Frankrijk te gaan rijden, waar onze auto geparkeerd stond. Toen we net een week hadden gefietst en het vlakke landschap rond de rivier al even hadden gewisseld voor flinke kuiten- en dijenbijter-beklimmingen, stopte de fietsreis echter abrupt en onverwacht. Dat werd een klein lesje omgaan met veranderingen. 🙂

Gelukkig gebeurde dat niet in een van de 70-KM per uur afdalingen, maar juist in een trage, lome klim. Chiels fietsframe scheurde pal onder de zitting bijna helemaal door! Heel langzaam voelde hij zijn fiets onder zich in elkaar zakken. Gelukkig kon hij veilig en zonder kleer- of huidscheuren afstappen, daarvoor waren we heel dankbaar. Het allerbelangrijkste. Maar het was wel einde fiets. Hoewel de fiets van zichzelf ontzettend stevig was, bleek er een constructiefout in het frame te zitten. Een belangrijk, toch al kwetsbaar punt, was niet gelast namelijk. Daardoor was de ferme scheur heel verklaarbaar. 

Lesje omgaan met veranderingen op vakantie

Fietsen ging niet meer vanaf dat moment. De breuk ‘hechtten’ we zeer eenvoudig en tijdelijk door er de metalen bidonhouder omheen te binden, en die stevig vast te strappen met tig kleine sterke spanbandjes. Ik houd ervan om mijn innerlijke MacGyver in te zetten en van niets iets kleins en handigs te maken. Al was het in dit geval een heel summiere oplossing voor een feitelijk onoplosbaar probleem. Vanaf daar was het lopen, in het midden van vrijwel niets. 

Kort ging door me heen: ‘Wat jammer, nu is het fietsen in deze vakantie definitief voorbij.’ Ik gaf dat gevoel van teleurstelling de ruimte in mezelf en we bespraken het ook. Chiel had hetzelfde. Maar ik wist ook dat mijn/onze mind set bij de aanpak van dit praktische en belemmerende probleem én het einde van de fietsvakantie even belangrijk was als het ruimte geven aan de teleurstelling over het abrupte einde. Simmen had natuurlijk geen zin en klagen evenmin.

Wat nog meer hielp bij het omgaan met veranderingen

Dankbaar zijn voor Chiels veiligheid en voor alle prachtige dagen die we net beleefd hadden wel. Wat we verder nodig hadden waren: een open mind en denken in mogelijkheden. Ook als het tegenzit. En dat zat het in de tijd erna. Ze was even met vakantie, maar nu was mijn innerlijke coach weer helmaal wakker en alert. 😉

We besloten vanuit the middle of nowhere eerst maar eens rustig in het zonnetje naar het eerstvolgende dorp te wandelen, de fietsen met de hand voortduwend. We hadden voldoende eten, drinken en contant geld bij ons, en dankzij geleende zonnepanelen op de fiets (dank je wel Maarten!) opgeladen telefoons. Na een kilometer of vijf á zes lopen, belandden we in het dorp. Daar zette Chiel eerst koffie (dat denkt beter na) en maakte ik lunch (idem) en daarna zouden we de ANWB en de reisverzekeraars eens bellen. Bij alledrie vingen we bot. ANWB: ‘Nee, fietsers in Nederland en België helpen we nog wel, maar in Frankrijk niet.’ Tja, die grens moet natuurlijk érgens liggen, letterlijk en figuurlijk. Mijn reisverzekering zei: ‘Nee, omdat u niet vanaf huis met die fietsen bent vertrokken, maar de auto ook mee heeft genomen, heeft u geen dekking.’ Goed verhaal. En die van Chiel: ‘Ja, vanwege het feit dat uw fiets geen gemotoriseerd voertuig is, geen dekking. Helaas.’ 

Andere opties onderzoeken: een lift? De trein?

Daarmee ging vervangend vervoer regelen dus niet lukken. Dus ging ik eens een praatje maken met een dorpsbewoner die enthousiast aan een auto aan het sleutelen was. Hij had er een grote bus en oplegger naast staan. In mijn beste Frans (dat niet best is, lang leve Google Translate) legde ik de situatie uit, en vroeg ik of hij wellicht tijd en zin had in een betaalde rit naar het noorden des lands. Of dat hij wellicht iets anders wist. Hij kon niet, en wist vrij weinig over het OV. Behalve dat in dit dorp geen treinstation was (de trein kwam er alleen doorheen), en dat het dichtsbijzijnde treinstation was opgeheven. Dat gaf hoop! 

Aangezien de fiets zelfs met een lasapparaat niet meer te repareren was, was er maar een optie voor deze reis: terug naar de auto gaan met de fiets. Dat kon misschien met het OV. Het was ook een mogelijkheid dat een van ons de fietsrit naar de auto alleen aflegde, en de ander daarna met de auto kwam halen. De dag liep echter op zijn einde, en vanuit waar we nu waren was de route terug naar de auto eentje met vele hoogtemeters. Het zou dan dus morgen worden. We besloten alvast terug in de richting van de Maas te wandelen nu het nog licht was, zodat de fietsroute van de volgende dag korter én vlakker zou zijn. 

Wat zouden we doen? Keuzes, keuzes

De route naar de Maas was echter heel heuvelachtig en het duwen van de fietsen was best zwaar. Die van Chiel zwieberde en zwabberde door de breuk als een dronken tor over de weg. Mijn fiets was juist gierend zwaar, omdat we veel bagage op mijn fiets geladen hadden. Want zo hadden we de grootste kans dat Chiels fiets niet in twee delen op de weg kwam te liggen. Na een kilometer of zeven á acht duwen, zag ik een grote bus met oplegger aan komen rijden. Ik moest mezelf een beetje overwinnen, maar stak ineens toch maar mijn duim op. Want wat zou een lift nu relaxed zijn! Mijn schouders deden behoorlijk zeer van het duwen. De bestuurder reed door. Maar na een aantal minuten kwam hij terug en stopte om ons te helpen. Zo fijn!

Hij ging echter een uur naar het zuiden: hij woonde 16 km buiten de stad Verdun. Terwijl wij juist naar het noorden moesten, omdat daar de auto stond. Maar er was wel een relatief groot treinstation in Verdun… zouden we het erop wagen? Op internet had ik de meest belachelijke treinverbindingen gezien, ook vanaf Verdun. Ze waren echter zo vergezocht qua aansluitingen en overstappen, dat we ons niet konden voorstellen dat het klopte wat we daar online zagen.

Met Michel mee in de bus naar Verdun

We namen de gok. Dankbaar dat deze aardige man wilde helpen. Chiel en de man, die Michel bleek te heten, bonden de fietsen goed vast op de oplegger en we vertrokken. Michel vertelde dat hij bijna gepensioneerd was en daarnaast nog chalets en boomhutten verhuurde, die nu leeg stonden. We mochten er van hem overnachten, hoe aardig! Hij wilde ons dan de volgende dag naar de trein brengen, als er nu geen treinen meer reden.

In Verdun stopte hij bij het treinstation. Hij nam in het café er tegenover een borrel bij een vriendin die daar een bar runde, terwijl wij het station checkten. Dat was al om 20.00 ‘s avonds dicht. Een slecht teken. Morgen was er pas om 9.30 weer iemand in het loket, aldus de tijdtabel op het raam. We stelden daarop voor om ons tentje bij de Maas op te zetten (die heel dicht bij het station liep) en dan de volgende dag naar het station te lopen met de fietsen aan de hand. 

Overnachten bij een vriendelijke local

Daar wilde onze vriendelijke helper echter niets van weten. ‘Ga mee, maak een goede nacht, en morgen zet ik jullie hier weer af,’ zei hij. Hij was moeilijk te overtuigen, maar we hadden een goed gevoel bij hem en besloten mee te gaan. Zo’n zestien kilometer buiten Verdun reed hij een lange oprijlaan op, en we kwamen uit bij een enorm chalet. Zie voor de foto’s van dit avontuur mijn Instagram-account, waar ik vaak foto’s deel. ‘Deze mogen jullie gebruiken! Hebben jullie eten?’ vroeg hij. Ja, genoeg. Of hij ook iets wilde? Hij had al gegeten en hij zei dat hij ons de volgende dag weer op kwam halen. 

Toen hij was vertrokken keken we elkaar aan. ‘Jee, wat maken we nu toch weer mee… Dit had ik niet willen missen, jij?’ zei Chiel. Ik knikte dat ik het ermee eens was. We bakten pannenkoeken met champignons, kaas en Spaanse worst en praatten nog eens na over de grote hartelijkheid en gastvrijheid van Michel. 

Nog minder mogelijkheden dan we dachten

De volgende ochtend bij het station bleek dat er toch écht alleen maar onlogische treinverbindingen waren. De enige treinen die naar het noorden gingen, reden naar Luxemburg, en dan nog met tig overstappen. Verder reden ze meer opzij en naar het zuiden. Dit treinen zou hem absoluut niet worden voor ons. Dus checkten we het nabij gelegen busstation. De dame aan het loket wist eigenlijk vooral iets van de stadsbussen. Ze raadde ons aan om met de buscchauffeurs te overleggen over de route. Zelf vermoedde ze dat het vier overstappen zouden worden.

Over fietsen meenemen waren geen vaste regels. De dame vertelde dat we toch echt elke buschauffeur zelf zouden moeten overtuigen om de fietsen mee te nemen. Ligfietsen zijn langer dan gewone fietsen, en we hadden veel bepakking bij ons. ‘Dat gaan vier buschauffeurs op rij vast niet goedkeuren…’ zei ik. ‘En als ze het al wel doen, beschadigen de fietsen in dat laadruim enorm.’ vond Chiel. Die optie viel dus ook af. Een van ons op de fiets naar de auto kon nog altijd, maar zou nu een fietsreis van twee dagen worden. 

En nu? Wat zullen we doen?

Het aanbod van onze vriend en buurman Jeroen om ons op te komen halen hadden we afgewezen, omdat we dat te gek vonden. Mijn broer zat ook in Frankrijk met zijn familie, maar hij zat vier keer zo ver als onze woonplaats lag. Ironisch genoeg waren er net allemaal vrienden en bekenden met grote bussen van Frankrijk weer naar huis gereden. Onder andere een aantal vrienden waarmee we in België het festival aan het begin van onze vakantie hadden gevierd. Een taxi voor zulke grote fietsen zou bizar duur zijn, vertelde de dame van de busmaatschappij. En een betaalde lift….? Dan toch maar een lift? Weer moesten we omgaan met veranderingen; dit keer in een steeds afkalvend aantal realistische opties van hoe we van A naar B konden komen. 

Toen we weer buiten zaten, viel mijn oog op een druk tankstation. Ik zocht in de rijen auto’s naar grote bussen en zag er twee. ‘Ik ben zo terug,’ zei ik tegen Chiel. We kennen allemaal het concept dat een vrouw alleen meer kans maakt op een lift dan een stel. Bij de bussen keek ik snel welke van de twee bestuurders me het meest betrouwbaar en sympathiek leek en daar stapte ik op af. Ik legde uit van de kapotte fiets en dat treinen en bussen geen optie bleken te zijn. En vroeg of hij wellicht tijd en zin had in een betaald ritje naar het noorden. Dat had hij wel! Of ik de fiets wilde laten zien. Tuurlijk, en ik zal je meteen even voorstellen aan mijn vriend.. Hij keek een beetje teleurgesteld, maar soit, hij deed het!

Andere invulling aan de vakantie

Zo waren we in een uur of drie rijden weer terug bij de auto. Wat fijn was dat zeg. We pakten alles in en reden naar een leuke kleine camping in Belgie. Want we hadden een beetje zitten nadenken over hoe we toch iets leuks van het einde van de vakantie konden maken. Het avontuur met Michel en de fiets hoorde daarbij, maar ook nog een nachtje heel relaxed kamperen. Boekje erbij, rood wijntje erbij… Mooie omgeving en goed gezelschap. I love it. Zie voor foto’s wederom het Instagram-account van Coaching met Sanne. Zo knipten we de terugrit op in tweeën en voegden we toch nog écht een beetje vakantie toe aan het hele verhaal.

Omgaan met veranderingen; hoe doe jij dat?

De dag erna gingen we kijken voor een nieuwe ligfiets voor Chiel en daarna reden we door naar huis. Wat daar fijn aan was: langzaam thuiskomen. Rustig alles uitpakken, wassen, een bedank-cadeautje voor onze reddende engel Michel kopen en nog een beetje chillen. Dit was onze gezamenlijke manier van omgaan met veranderingen en sowieso een ideale manier om ook weer rustig aan de slag te gaan met het coachen en het coachbedrijf verder op de kaart zetten 🙂

De bullets over omgaan met veranderingen op vakantie

 

  • Geef jezelf en elkaar ruimte voor het voelen van teleurstelling
  • Maar blijf daar niet in hangen door er een verhaal (tantrum) van te maken
  • Blijf een open vizier houden en samen denken over oplossingen
  • Kijk verder, wat is er nog meer mogelijk? Wat nog meer? Denk oplossingsgericht, zoals Insoo Kim Berg zou doen
  • Stel jezelf en elkaar vragen: Wat is voor beide partijen de fijnste en beste oplossing? Wat leveren we in als we hiervoor kiezen? Hebben we voor die optie genoeg tijd? Is het veilig genoeg? Wat zou de buurman doen in dit geval?
  • Drink voldoende koffie! 😉
  • Neem de tijd en zie het als een nieuw avontuur
  • Maak het zo tot een waardevol onderdeel van je trip
  • Leer ervan: merk je eigen flexibiliteit & vindingrijkheid op, en leer nieuwe dingen over omgaan met veranderingen
  • Wees dankbaar voor de onverwachte verrassingen, mensen en de goede afloop en toon het

Werkze allemaal! PS: omgaan met veranderingen op vakantie, hoe doe jij dat?