Over mijn eigen weg van de afgelopen tijd. Doorgaans schrijf ik vrij persoonlijke blogs op deze website. Blogs over mijn eigen weg waarin ik ervaringen met een specifiek thema deel. Maar het laatste blog dat ik hier schreef: Zit je nog wel op de juiste plek? heb ik juist heel algemeen en buiten mezelf gehouden. Iets dat me achteraf niet lekker zat. Ik voelde dat ik het onderwerp semi-bewust van mezelf afhield. Terwijl het idee om erover te bloggen júíst bij me was opgekomen omdat ik net zelf door het ‘zit ik nog op de goede plek?’ vraagstuk was gereisd. En dat was ook nog geen heel kort ritje kan ik je zeggen.

Waarom had ik mijn eigen weg, mijn eigen verhaal er dan niet in opgenomen deze keer? vroeg ik me af. Was het verhaal misschien nog niet helemaal rond? Nee, dat was het wel. De waarheid is dat ik er nog niet helemaal mee naar buiten durfde te komen, omdat ik me er een beetje voor schaamde. 

Waarom was ik niet open in mijn vorige blog?

Ik heb afgelopen paar jaren namelijk (meer dan in de jaren daarvoor) gestruggeld en gezocht naar wat ik nodig had in mijn werk. Is daar iets mis mee? Nee, maar ik voelde gene over: ‘Maar ik heb werk dat ik ontzettend leuk vind, waarom wil ik dan misschien toch nog iets anders? Waarom ben ik niet gewoon tevreden?’ Het mocht eigenlijk niet helemaal van mezelf. Het voelde als falen om iets anders te willen, nadat ik zoveel jaren vurig had gevoeld en verkondigd hoezeer het coachwerk bij me past. Ook voelde het als een negatieve boodschap naar mijn bestaande cliënten en eventuele nieuwe cliënten die het stuk zouden lezen. 

Maar eerlijk duurt het langst. Het kan nooit zo zijn dat je je werk altijd en op alle fronten even leuk vindt. Zeker niet als er van alles in je leven gebeurt, wat bij mij aan de hand was. En juist door dat niet alleen in mezelf toe te staan, en met mijn privé kringen te delen, maar ook hier met jullie, kan het echt afgerond worden. Ik neem je vanaf hier graag globaal mee in de reis die ik de afgelopen jaren maakte.

Mijn eigen weg van de afgelopen tijd

Jarenlang heb ik een relatief rustig leven gehad, waarin ik ook zeer veel ruimte had voor andere mensen. Zo kon ik ontzettend veel mensen coachen. Mijn praktijk floreerde. Dat kon onder andere omdat het bij mij behoorlijk goed en soepel liep allemaal. Lang had ik geen noemenswaardige, grote tegenslagen. Wel uitdagingen natuurlijk, maar altijd behapbaar. 

Door diverse opleidingen te blijven volgen (zoals bij Phoenix opleidingen: Ambacht van het hart; meesterschap in individuele begeleiding), zelf coaching te krijgen (en soms therapie) leerde ik wel dat er bij mij toch wel iets grondig moest veranderen. Ik moest een punt zetten achter mijn 11 jaar durende relatie. Dit omdat ik bij mezelf twee patronen had ontdekt waardoor ik te lang was gebleven in een relatie die op een paar manieren echt niet goed voor me was. Naast dat er ook een hoop moois in die relatie bestond en er veel dingen waren die wel goed werkten. De tijd waarin ik mezelf losmaakte was een leerzame, moeilijke en energiezuigende tijd.

Mijn eigen weg leidde me naar een andere stad toe 

Tot ik emotioneel en fysiek echt los was. Toen veranderden de energie en het gevoel flink. Ik verhuisde naar Amsterdam, kwam in een totaal andere leefsituatie terecht en ging mijn werk op twee plekken doen. Ik runde nog steeds een coachpraktijk in Den Haag. Niet meer vanuit huis, maar ik huurde een locatie voor coaching in het mooie Zeeheldenkwartier. (En daar coach ik nog steeds elke maandag en dinsdag)

Ik herstelde, werkte aan mezelf, reflecteerde en stond ook al vrij snel weer vól in het leven. Want de vele energie die ik had gebruikt om (zonder succes) problemen in de relatie op te lossen viel ineens weer helemaal vrij voor mezelf! Niet meer trekken aan een dood paard, dat nooit meer. En waar ik best veel gericht was geweest op de wensen, grenzen en koers van de ander (bij partner, vrienden en ook door het soort werk dat ik deed), kon ik nu weer helemaal mijn eigen pad lopen. Wat een bevrijding was dat. Ik kwam er achter hoeveel energie en power ik ook alweer van mezelf had. Ook vriendschappen groeiden hierin mee. En hoe ik mijn werk deed. Ook mijn partnerkeuze veranderde; gradueel maar al met al drastisch. 

De tijd die ik eerst voor de ander had, was tijdelijk meer voor mezelf nodig

Dit proces maakte dat ik in die periode veel ruimte voor mezelf nodig had; zowel om te helen als om mijn leven weer ten volle te leven. Zelfzorg was op dat moment de nummer 1 prioriteit op mijn eigen weg. Daardoor kon ik ook minder coachen dan anders. Ik heb me daar soms best schuldig over gevoeld, een beetje nutteloos ook. Alsof ik ineens minder ‘meedeed met de maatschappij.’ Wat kunnen we onszelf toch in de weg zitten met belemmerende overtuigingen als bijvoorbeeld dit idee dat de boog blijkbaar altijd gespannen moet staan. 

Vervolgens gebeurden er nog een hoop behoorlijk impactvolle dingen in mijn leven. Sommige heel fijn (zoals een hele mooie nieuwe liefdesrelatie) en andere waren niet zo fijn (zoals een heftige aanval van iemand in psychose, waarvoor ik traumatherapie heb gevolgd bij een psycholoog).

Het voelde de afgelopen jaren alsof iedere keer dat ik weer opgekrabbeld was, er zich een nieuw intens hoofdstuk aandiende waar ik mee te dealen had. Mijn zeer nuchtere vriendin Roxanne zei tegen me: ‘Wees in elk geval blij dat je überhaupt steeds tussendoor hebt kunnen opkrabbelen, dan ben je in elk geval weer klaar voor iets nieuws. Ook al is het niet iets leuks.’ Daar kon ik geen speld tussen krijgen. Ik probeerde me dus over te geven aan het feit dat het leven zijn koers neemt. Steeds opnieuw te beseffen dat ik beter kan meebewegen en leren en het positief benaderen, zoals zij dat deed met die opmerking. 

Wil ik iets veranderen in mijn werk? Wat is mijn weg daar?

Het maakte ook dat ik extra veel reflecteerde. Tijdens coaching die ik zelf kreeg, en ook met vrienden en familie en natuurlijk met mijn lief. Zo stelde ik ook vragen over mijn werk: ‘Wil ik dit nog doen nu er zoveel gebeurt? Kan ik dit er wel bij hebben als er ook veel aandacht en energie naar mijn eigen processen moet?’ Ik wilde sowieso altijd kwaliteit blijven bieden. Dat betekent dat er zowel fases zijn geweest waarin ik even helemaal niet werkte, als periodes waarin ik relatief weinig werkte als coach. 

Ik onderzocht wat er op werkvlak voor me speelde. Dingen waar ik in die fase tegenaan liep waren:

  • Het is een kwetsbare business; als het met mij even niet goed gaat kan ik mijn werk niet (volop) doen
  • Ik wil de ruimte hebben om er wél af en toe ‘uit te kunnen liggen’ omdat ik ook voor mezelf moet kunnen zorgen
  • Ik wil niet alles altijd zelf hoeven bedenken (de creativiteit en zakelijke zelfsturing waren tijdelijk ver te zoeken)
  • Het zou fijn zijn om collega’s om me heen te hebben
  • Het lukt nu niet goed om structuur in mijn werk aan te brengen
  • Ik wil graag nieuwe dingen leren zodra ik qua energie en kracht weer floreer

Wil ik er misschien een baantje bij? 

Daarop dacht ik: ‘Misschien is het goed om mijn coachwerk te combineren met ander werk, een paar dagen per week. Daar heb ik structuur, hoor ik wat ik moet doen, kan ik samenwerken en nieuwe dingen leren. Ik besloot het aantal cliënten waar ik mee werkte flink omlaag te brengen. Om zo ruimte te maken voor een paar dagen waarin ik weer voor een baas zou gaan werken. Ik solliciteerde, deed indrukken op en kreeg een beeld van de mogelijkheden.

En ik vond een baan die me inhoudelijk echt super leuk leek, en werd daar aangenomen. Maar hoe leuk het ook leek: ik twijfelde op andere punten enorm. Het was bijvoorbeeld een aanslag op mijn hoeveelheid flexibiliteit en tijd. Iets wat allebei heel belangrijk voor me is. Ook zou ik er financieel op achteruit gaan en niet veel pensioen kunnen opbouwen. Het voelde allemaal heel strak; financieel en qua andere vormen van bewegingsvrijheid.

Mijn goede vriend Henk zei erover: ‘San, jij in een baan? Je gaat toch niet in een gevangenis zitten? Voor mensen als jij past dat helemaal niet. Die moet je niet knechten. Het is juist die vrijheid waardoor je zo floreert en precies kunt doen wat je allemaal wilt doen.’ Ook dit was spot-on. Mijn vriendin Aaliyah, eigenaresse van Mama’s Koelkast (dus ook ondernemer!) voegde toe: ‘Jij bent echt een ondernemer, dat past veel beter bij je. Bovendien kun je nog zoveel doen met je mooie werk, je bent zó goed in coachen. En je kunt met je bedrijf nog zo ver groeien.’ Die voelde ook zo treffend. Zonder oordeel over banen he, want bij iedereen passen andere dingen en soms fluctueert het in de tijd. 

Was dit wel een goed idee? Een baan toevoegen?

Bovendien kon ik met een baan van een paar dagen ernaast nog wel een beetje tijd besteden aan coaching, maar niet langer aan mijn bedrijf. Vriendin Aaliyah zei daarop: ‘Dan stopt je bedrijf sowieso te bestaan. Je moet het blijven voeden, er aan blijven werken en je werk onder de aandacht blijven brengen. Als je alleen maar één dag blijft coachen stopt je bedrijf hoe dan ook.’ Die woorden kwamen nogal binnen. Ik wist meteen dat het waar was. En bovenal ook dat ik dat absoluut niet wilde!

Want coaching geven is in de basis namelijk nog altijd hetgeen dat ik het allerliefste doe. Zeker de afgelopen tijd merk ik dat mijn kracht en energie volop terugkomen en hoe leuk en afwisselend en verdiepend ik het werk vind. Nu ik mijn eigen helingsprocessen tijd heb gegeven en serieus heb genomen, komt de ruimte voor de ander weer meer en meer terug. En het plezier in het begeleiden van anderen wordt weer steeds groter en ik kan weer steeds meer trajecten aan. 

Dit deed ik met de verlangens die ik nog steeds had

Maar ik zat natuurlijk nog wel met een paar vragen en verlangens die open stonden. Sommige losten zichzelf op: als ik energie en ruimte voel lukt het me bijvoorbeeld weer goed om zelf structuur aan te brengen in mijn werk, en kan ik mezelf ook weer ‘aansturen’ als ‘manager’. Want als ondernemer manage je nu eenmaal jezelf.

Maar die collega’s zou ik toch wel heel fijn vinden… Nou was ik door mijn ondernemer-vriendin Aaliyah al gevraagd om bij haar te komen werken. En ik heb een goede klik met iedereen in haar prachtige, unieke Amsterdamse bedrijf; Mama’s Koelkast. Maar ik wilde niet ook maar de kleinste kans hebben om de vriendschap op het spel zetten door vóór haar te gaan werken. 

Ik heb mijn collega’s zelf uitgezocht, wat een rijkdom!

Wat wel kon: als ondernemers mét elkaar werken. Dus beiden werken op dezelfde plek aan onze eigen dingen, en af en toe met elkaar kunnen sparren, lachen, theedrinken en elkaar helpen waar het kan. Zo kwam het dat ik een laptop kocht, die me de mogelijkheid bood om in haar winkel te komen werken. Ontzettend leuk en verrijkend! De fijnste collega’s die ik me kan voorstellen.

Verder besefte ik dat het tijd was om mijn business qua onafhankelijkheid naar een nieuw level te tillen. Ook om de eerste twee punten van mijn lijstje effectief te kunnen aanpakken. Dus ik besloot in 2024 met een vernieuwd business model te gaan werken.

De groei, het leren ontstaat onder andere met mijn nieuwe business model

In een nieuw business model stappen is best spannend. Je moet namelijk afstand nemen van het bekende en vertrouwde. Dat wat in mijn geval zo lang zo goed had gewerkt. In mijn nieuwe model heb ik ervoor gekozen om niet langer studenten, particulieren en zzp’ers meer te coachen (tenzij ze al een traject bij me volgen). In plaats van voor iedereen openstaan, werk ik vanaf dit jaar alleen nog maar met zakelijke klanten. Hier kun je zien voor welke zakelijke opdrachtgevers ik coach(te). Iedere categorie die ik net noemde had een eigen tarief, van pro deo (gratis) en dan opbouwend waarbij het tarief voor corporate opdrachten het hoogste is.

Ik ga nu alleen nog maar B2B werken, niet langer B2C. Dit zodat ik mijn werk optimaal kan blijven doen, mijn pensioen goed kan regelen en ook vrijheid behoud om heel goed voor mezelf en mijn omgeving te zorgen. En andere dingen te doen die ik naast mijn werk belangrijk vind. Dit nieuwe is een uitdaging. Bijvoorbeeld omdat ik nu op een flink aantal nieuwe coaching aanvragers ‘nee’ moet zeggen. Aii! Komt dat wel goed dan? Maar ik wil het absoluut de kans geven. Ik voel ondanks gebibber aan de bovenkant van mijn wezen (ego denk ik) eronder steeds een heel diepe laag van vertrouwen en weten dat dit een prima stap is zo. Dat ik alleen wat gedoeld moet hebben om dit anders te gaan doen. 

Nieuwe dingen leren, als het niet in een baan zat, hoe dan?

In een baan erbij had ik absoluut een hoop nieuwe dingen kunnen leren, dat weet ik zeker. Maar nu had ik daar natuurlijk ‘nee’ tegen gezegd. Dus hoe dan nieuwe dingen leren? Wat was daarin mijn eigen weg? Ik realiseerde me dat met mijn manier van werken/ondernemen in elk geval ruimte was qua tijd en flexibiliteit om nieuwe dingen te leren. Op diverse terreinen heb ik iets gekozen om te gaan leren/verdiepen:

  • Niet lachen, maar ik doe een typcursus, om daar wat efficiency te kunnen pakken
  • Ik volg een hele toffe stemtraining in Amsterdam, waarbij ik leer effectiever en nog wat beter te spreken (omdat ik natuurlijk een beroep heb waarin ik veel praat), misschien wil ik uiteindelijk ook oefenen met zingen, maar dat vind ik heel spannend. Mijn docente heet Anne en ik kan je haar lessen van harte aanbevelen!
  • Op sportgebied wil ik met zwemmen mijn slagen gaan verbeteren. Niet lachen, maar eh, zwemles voor volwassenen dus 😉 En misschien wat house danslessen volgen
  • Voor mijn coaching wil ik een verdiepingstraining volgen over burn-out omdat dit zoveel voorkomt
  • Een verdiepingscursus in meditatie volgen bij Jan Storms, voor mijn eigen ontwikkeling en ook om nieuwe tips en tricks door te geven aan mijn coachees op het gebied van meditatie

Wat voelde het ontzettend goed om de knoop door te hakken!

Toen ik dit eenmaal had bedacht en besloten (gesteund en geïnspireerd door vele mooie mensen om mij heen!) viel er een last van mijn schouders. Er kwam ook zoveel energie onder dit plan naar boven. Ik voelde me sterk, vrij, in mijn element (nog steeds overigens); omdat het plan klopt. Dit is mijn weg van dit moment.

Bij het idee van de baan bleef ik maar twijfelen en aarzelen. Dus was het duidelijk niet mijn eigen weg. En dit hernieuwde ondernemersplan was daarentegen metéén duidelijk. En sindsdien werk ik weer vol vuur in en aan mijn bedrijf. Het is zo fijn te blijven doen wat het beste bij me past, en onder de voorwaarden die nu bij me passen.

Was dit ‘gedoe’ met solliciteren nou echt allemaal nodig? 

Op enig moment zei ik een beetje zuur tegen een vriendin: ‘Jemig had ik nou echt die hele omweg nodig via een baan waar ik al ‘ja’ tegen had gezegd, om uiteindelijk te ontdekken dat ik gewoon wil blijven doen wat ik al deed…?’ Soms is de vraag stellen hem beantwoorden. 😉

Ja, dit was blijkbaar nodig. En wat is daar erg aan? We maken allemaal detours in the right direction, zoals Gabby Bernstein het zo mooi verwoordt. Wat daarvoor nodig is, en hoe lang dat duurt maakt niet uit. Zolang we blijven onderzoeken hoe het voor ons is en het doel voor ogen houden komen we er wel. 

En zo zit ik weer met heel veel plezier, maar ook weer op een andere manier, op mijn ondernemersstoel. Ik ben gegroeid door alles wat ik afgelopen tijd heb meegemaakt. En het is enorm waardevol om soms opnieuw en zo heel bewust te kiezen voor iets wat lang zo vanzelfsprekend was. Dit is mijn eigen weg; wat is de jouwe op dit moment?