Een artikel waarop ik inga op diverse standpunten over coaching, bijvoorbeeld: ‘Faal je als je een coach in de arm neemt?’
‘n Oud-collega vroeg: ‘San, hoe overtuig je mensen dat ze niet hebben “gefaald” als ze een coach inhuren?’ Een beetje geschrokken vroeg ik: ‘Denk je dat het nodig is dan?’ In mijn hoofd popte direct de romantische overtuiging op, dat het tegenwoordig steeds meer geaccepteerd is om een coach in de arm te nemen als je ergens in vastloopt. Of.. zit ik er helemaal naast…?
‘Ik zou het zeker melden op je blog; want er zijn genoeg mensen die alleen maar obstakels zien. Vooral omdat coaching ze een gevoel geeft van “Blijkbaar kan ik het niet alleen.”’ Ik ga onderzoeken wat mensen denken. En voor de twijfelaars over coaching ga ik ‘schijnheilige huisjes’ omver duwen. Via Social Media vraag ik door, en mijn collega krijgt inderdaad ruime bijval als het gaat om falen en gêne..
Zijn mensen die een coach in de arm nemen knettergek?
Iemand op FB: ‘Heb het zelf heel lang gehad; ‘Ik moet het z
elf kunnen’ en alleen mensen die écht wat hebben (lees: die compleet knettergek zijn) nemen een coach / therapeut / psycholoog in de arm. Inmiddels ben ik van dat beeld af, maar ik denk dat er nog veel mensen zijn die zo denken.’
Natuurlijk vraag ik wat haar beeld heeft veranderd. ‘Ik ben het gaan doen, en ontdekte al vrij snel dat ik helemaal niet raar ben, of gek. Mijn omgeving reageerde positiever dan ik van te voren had verwacht, en juist die bevestiging van de mensen om me heen bleek voor mij heel belangrijk.’
Coaching krijgen: gênant of misschien juist krachtig?
Is dat bij meer mensen zo? Houdt de gedachte aan wat anderen erover zullen denken je tegen? Of schamen mensen zich ook tegenover zichzelf? Per slot van rekening hoef je aan niemand te vertellen dat je samenwerkt met een coach. Ik hoor dat inderdaad van nog een aantal FB’ers, maar niet iedereen deelt dit schaamtegevoel:
‘Hulp zoeken is een teken van voortvarendheid, vind ik. Dat je goed reageert op wat je op dat moment nodig hebt,’ aldus een twitterende medewerker van de Boeddhistische omroep. En het is dus geen falen? ‘Nee, hulp zoeken zien als falen doe je als je vindt dat je pas geslaagd bent wanneer je alles zelf kunt. Een illusie, lijkt me.’
Het gevaar van alles alleen willen doen
Volgens mij legt ze de vinger op de zere plek. Het gevoel bekruipt me, dat veel mensen denken dat ze alles zélf moeten kunnen, zonder hulp van anderen. Maar zijn we met zo’n overtuiging niet veel te streng voor onszelf? Moeten we, als we vallen, altijd alleen opstaan? Of kunnen we ons misschien even vasthouden aan het bankje, dat er toch al stond, om makkelijker omhoog te klauteren?
Trouwens…bestaat het überhaupt wel; dingen alleen doen? Denk er maar eens over na: alles in deze wereld werkt direct of indirect met elkaar samen, of op elkaar door. Van de zuurstof, het water en de zon die we nodig hebben om te leven, tot je vrienden die je aan het lachen maken en dingen met je relativeren. Er is gek genoeg helemaal niets dat we 100% alleen doen!
Streng voor jezelf zijn
Hoewel misschien stiekem aantrekkelijk, is coaching soms nog net even een brug te ver. Ligt aan de weerstand ook perfectionisme (‘streng zijn voor jezelf’) ten grondslag? We zijn allemaal mensen, met lerend vermogen. Maar 1: perfectie bereiken is niet het doel van ons leven. (Haalt opgelucht adem) En 2: perfectie bestaat niet eens in deze menselijke wereld (Dat haalt druk van de ketel, lekker hoor). Er is altijd mogelijkheid tot groei, maar dat wil niet zeggen dat we dit continu pro-actief hoeven doen, of dat er een perfect eindstation te behalen valt.
Zelf aan het werk gaan
Ondanks dat je bij coaching inderdaad hulp inroept van een ander (de coach), ben je bij coaching veel minder ‘afhankelijk’ dan soms wordt gedacht. Wat een coach doet, is je laten nadenken over wie je bent, wat je doet, hoe je dat doet, hoe effectief het is, wat je wilt, hoe je dat wilt bereiken etc. Daarbij komen de antwoorden steeds uit de coachee, en de coach vraagt erop door. De coach weet dat de coachee zelf de wijsheid in pacht heeft, en helpt daarvan nog meer naar boven te laten komen.
Voel je rijk met support om je heen
Dan zit ik nog even in mijn geheugen te graven, of ik coaching zelf ooit als falen heb gezien, maar volgens mij niet. Eigenlijk vind ik het juist een verádeming dat ik niet alles alleen hoef te doen, kunnen, weten of doorgronden. Het is een fijn idee dat ik anderen om me heen heb die me verder kunnen en willen helpen. Een rijkdom zelfs. Ik denk dan aan mijn lief, mijn ouders, coach, yogajuf, vriendinnen, mensen die ik niet leuk vind (interessant!) en natuurlijk de ‘grote’ wijzen als Eckhart Tolle, Osho, Abraham Hicks en vele anderen. Als je nu denkt: ‘dat heb ik niet hoor, die mensen om me heen’, vraag je dan af of je er wel voor openstaat.
Als dat niet zo is, houd je daarmee mogelijke support van je weg. Maar je kunt hier en nu een wilsbesluit nemen om mensen meer toe te laten. Mensen in je omgeving die het beste met je voor hebben. Benieuwd wat er dan voor je verandert. Het helpt om zelf ook aardig voor je omgeving te zijn. Het is natuurlijk een wisselwerking. Tot slot vind ik het, net als de Boeddhistische Twitteraar, juist super krachtig als je je durft open te stellen om te groeien en daarbij support vraagt van anderen. We hoeven het echt niet allemaal alleen te doen. Kwetsbaarheid tonen = kracht!
Hoe kijk jij naar coaching? Je reactie is van harte welkom!
Hierbij een aantal vragen om over na te denken:
- Zou je zelf ooit een coach in de arm nemen? Waarom (niet)?
- Wat is jouw beeld van coaching? Ben jij in de lead, of denk je dat je meer ‘gestuurd’ wordt?
- Ben je weleens/vaak streng voor jezelf? Hoe uit dat zich?
- Stel je voor dat je er niet alleen voor staat. Dat je mensen in je omgeving hebt, die je met dingen willen en kunnen helpen die jij (nog) lastig vindt. Hoe voelt die gedacht
- Op welke manier kun jij liever zijn voor jezelf (m.a.w.: minder streng!)
- Welke mensen heb jij om je heen die jou inspireren en steunen?
- Kun je die mensen misschien nog wat dichter bij je toelaten?
- Ben je er zelf voor andere mensen als ze jou nodig hebben?
Ja, ik wil maandelijks de nieuwsbrief ontvangen met aanbiedingen en extra tips.
Sanne Wurzer, life coach Den Haag
15 juli 2015 op 21:27
Zo-wwww Sanne wat n goed stukky nadenksel….
Het lijkt me zalig en ophelderend en verkwikkend Maar wel een stap en ja de drempel is schaamte en ‘het alleen moeten kunnen’ dingetje …..
Nou super succes en liefs
T
1 augustus 2015 op 15:00
Hoi Sanne!
Wat kun je goed en helder uitleggen! Ik vind het een verademing om een gesprek te kunnen hebben met iemand (een goede coach heet dat dan , maar zo iemand heeft heeft alles weg van een echte vriend of vriendin) die werkelijk luistert en je spiegelt wat je zegt en doet; waardoor ik me meer bewust word van wat er in mij allemaal speelt en ontdek dat er allerlei keuzes kunnen zijn.
Ik volg je blog met interesse en genoegen! Omdat dat wat je schrijft hout snijdt. Omdat je open bent over hoe je er zelf in zit en de herkenning met wat je schrijft die daardoor ontstaat, maakt jou en wat je schrijft erg toegankelijk! En omdat je zo leuk en duidelijk schrijft. En vanwege de relevante quotes en leuke teksten of filmpjes!!
17 mei 2017 op 19:49
indeed, het zien dat er iets mis gaat en erkennen dat er hulp nodig is, is de eerste stap naar herstel
18 mei 2017 op 08:30
Ja helemaal eens Michel.. ik hoop dat steeds meer mensen dit in gaan zien. Er zijn nog veel mensen die bang zijn voor het predikaat ‘gek’, of ‘er is iets mis met mij’ als ik hulp zoek. Merk jij dat ook in je praktijk?