Lucia Rijker over gelukkig zijn (interview)

Na een van ‘s werelds meest legendarische vrouwelijke bokscarrières éver, groeide ze naar ‘n heel ander soort rol: die van inspirator, spreker en boeddhiste. Lucia Rijker vertelt me in dit interview over haar beleving van geluk.

Freelance journalistiek naast ander werk

Misschien wist je dit nog niet. Na mijn opleiding journalistiek in 2000 ben ik altijd, naast het werk bij bedrijven en als coach, blijven werken als freelance journaliste/blogger. ‘t Leek me leuk om wat interviews met inspirerende mensen te delen.

Het duurde even voordat ik Lucia Rijker te pakken heb.

Daarover zegt ze: ‘De aanhouder wint, goed dat je hebt volgehouden. Alleen zo kom je bij je doel!’

Bellend met Lucia Rijker, val ik direct met de deur in huis; ze heeft weinig tijd: ‘Wat betekent geluk voor jou?’ 

Lucia Rijker: Geluk is lekker in je lijf zitten

Even blijft het stil aan de andere kant van de lijn. Het is bijna hoorbaar dat Lucia diep nadenkt.

Dan antwoordt ze vastberaden: ‘Gelukkig zijn is voor mij heel fysiek. Als ik lekker in mijn lijf zit, kan ik alles aan. Dan ben ik onbuigzaam in wat de boeddhisten de acht wereldse winden noemen.’ Dat betekent dat gehecht zijn aan: voorspoed & verval, genot & lijden, eer & schande en lof & kritiek.

‘Andere momenten waarop ik geluk voel, is als ik de stilte in mezelf ervaar. Momenten van meditatie.’

Gehechtheid belemmert je geluk

‘Als ik lekker in mijn vel zit, dan begríjp ik het leven. Ik kan dan moeilijke dingen die gebeuren beter een plek geven.’

Ze noemt als voorbeeld: ‘Iemand nagelt me aan de schandpaal. Roept dingen over mij die niet waar zijn. Als ik me goed voel, laat ik me daar niet door van de wijs brengen; ik ken zelf de waarheid en weet wie ik ben. Wat anderen ook zeggen.’

Omgaan met lof en kritiek is de grootste uitdaging

Het blijft altijd een uitdaging om in die ‘acht winden’ overeind te blijven. ‘Twee van de winden die ik zelf lastig vind, zijn lof en kritiek. In mijn bokscarrière was het een uitdaging om niet arrogant of trots te worden door alle lof die ik kreeg.’

Met de tegenhanger van lof, werkt het voor Lucia net zo lastig: ‘Als iemand kritisch is over mijn prestaties vind ik dat soms moeilijk. Dan stel ik me de vraag of het een wijs iemand is die de kritiek uit. Moet ik er waarde aan hechten? Of is het gewoon iemand die graag kritiek stort over alles wat hij tegenkomt? Dat helpt me de kritiek te relativeren.’ 

Tijd verandert de perceptie van geluk 

‘Omdat ik zelf ben veranderd, is die ervaring van wat geluk is, meegegroeid. Mijn kennis en wijsheid zijn in de jaren ontwikkeld. Ik blijf me met de combinatie van topsport en de dagelijkse beoefening van het Nichiren boeddhisme steeds verder verdiepen. Ook door het maken van verbinding tussen mijn lichaam en hart. Vroeger zocht ik geluk in externe dingen, zoals waardering van anderen en prestaties. Nu is dat minder.’

Geluk vraagt ‘onderhoud’ 

‘Ik denk dat je jezelf moet blijven ‘zuiveren’ en onderhouden. De manier waarop je dat doet is voor iedereen verschillend. De een moet veel sporten om zich goed te voelen en te zorgen dat hij op gewicht blijft, een ander mediteert. Ik heb zelf ook diverse oefeningen die weer bij mij passen. Chanten onder andere. Maar over mijn oefening geef ik hele workshops – als ik dáár over begin, praten we morgenochtend nog!’ Ze lacht hartelijk.

Hoe anderen aan Lucia merken dat ze gelukkig is

Lucia roept: ‘Oh dat komt goed uit. Mijn zus is hier. Rinia, er is een vraag voor je!’

Rinia komt aan de lijn en zegt lachend: ‘Dan gaat ze zingen en fluiten en stralen. Ze zingt dan heel hard op straat.’

Hoe haar bokscarrière heeft bijgedragen aan haar levensgeluk

‘Mijn vechtsport-carrière had ik nódig voor mijn bewustwording. Het was mijn voertuig naar geluk. Als je kiest uit te blinken en je combineert dat met verdieping, dan kom je heel ver. Als je die verdieping niet toevoegt, blijf je hangen op het niveau van kennis en in de honger naar status en geld. Ik wil waarde toevoegen voor mezelf en anderen. Wat ‘waarde toevoegen’ precies is, is voor iedereen weer anders. Ik wil in elk geval anderen inspireren en motiveren.’

De ogenschijnlijke paradox tussen boksen en boeddhisme

‘Het hele leven is boeddhisme. Dat sluit niets uit, ook boksen niet. In de ring heb ik veel geleerd en van het boeddhisme ook. Mijn dharma (het levenspad dat iedereen moet gaan om een goed mens te zijn. SW) is lesgeven. Laatst gaf ik twee workshops: een bokstraining en een spirituele workshop. Ze verschillen, maar zijn toch hetzelfde. Want het resultaat is dat mensen geïnspireerd, met meer inzicht in zichzelf en meer rust naar huis gaan. In de ene gaat het om timing, techniek, snelheid, energetisch ontladen, aanvoelen en vernieuwen. Bij de andere om het aha-moment creëren, transformeren, bewegen, los durven laten en contact maken met je lichaam en emoties. Maar het maakt uiteindelijk niet uit welke je doet, het effect is hetzelfde.’

Is de weg naar verlichting altijd zwaar, zoals veel boeddhisten zeggen? 

‘Als je je met een bepaald concept verbindt, wordt het je realiteit. Ik kies niet één bestaand concept, maar maak door de jaren heen mijn eigen concept. In het begin heb je daar hulp bij nodig, later niet meer. Als je bijvoorbeeld veel overgewicht hebt, kun je meestal niet zelf een dieet samenstellen en dit volhouden. Daar heb je de hulp van een diëtist en een trainer bij nodig. Zodra je op gewicht komt, kom je weer in balans. Dan kom je terug bij jezelf. Als je vertrouwt dat je zelf verder kunt, dat je zelf kunt aanvoelen wat je lichaam nodig heeft, ook qua eten, dan heb je het dieet niet meer nodig. Dan kun je het alleen.’

Over een leven zonder lijden

‘Er zijn mensen die dat nastreven, dan wel leven. Maar ik kan niet met zekerheid stellen of het klopt, omdat ik niet in hun harten kan kijken. Het ligt er ook aan wat de definitie van lijden is. Pijn zal er altijd zijn. Als ik bijvoorbeeld mijn knie stoot, dan plak ik er een pleister op en laat ik het rustig overgaan. Maar als ik vasthoud aan hoe vervelend het is dat ik mijn knie heb gestoten en me verzet tegen de gevolgen ervan, dan wordt het lijden. En dat is een keuze; het hoeft niet. De weerstand tegen de pijn veroorzaakt de grootste pijn. Ook de gehechtheid aan dingen. Als je leert dingen een plaats te geven, ze te begrijpen en accepteren, dan heb je dat lijden niet. Wel de pijn en het verdriet, maar niet het lijden. Ik kies er bewust voor me over te geven aan dat wat is, dat wat gebeurt. Zodra ik ‘accepteer’ wordt de pijn direct minder. Ik geef het de tijd en dan gaat het vanzelf voorbij. ’

Hoe kun je pijn volgens jou het beste draaglijk maken?

‘Dat is heel persoonlijk. Voor de atheïst is dit misschien het rationaliseren, proberen rationeel te begrijpen waarom dingen gaan zoals ze gaan. Voor anderen is dat weer bidden of chanten, of spirituele boeken lezen om bijvoorbeeld de dood te begrijpen. Soms is het ook gewoon een rouwproces uitzitten. Maar wat je tijdens dat rouwproces doet, bepaalt wel of pijn lijden wordt. Je kunt in die tijd beter constructieve activiteiten doen zoals bewegen, je creatief uiten of erover praten met mensen die gelijke ervaringen hebben, dan je isoleren en gaan zitten roken of drinken en piekeren.’ 

Is je leven een afspiegeling van je overheersende gedachten? En laten je emoties zien welke richting je op gaat?

‘Met dat eerste gedeelte ben ik het helemaal eens. Maar over emoties; ik weet het niet. Ik heb me niet in deze theorie verdiept, maar ik geloof dat het een truc is die je toe kunt passen om je goed te voelen. Als je veel destructieve gedachten hebt, is dat goed. Ik ken een vrouw die veel met deze theorie bezig is en een bepaalde keuze maakt voor zichzelf, waarbij ze haar kind bijna niet meer ziet, die aan de andere kant van het land zit. Ze kan deze methode toepassen, waardoor ze bij die keuze geen negatieve gevoelens heeft. Het kind kent die methode niet, maar deelde ook haar emoties (het missen van haar moeder) niet. In mijn ogen onderdrukte ze die. Ik denk dat een kind kwetsbaar is. Misschien doet iemand zoiets om haar geweten te controleren. Ik respecteer ieders keuze, maar ik denk zelf dat het beter is de emoties erover gewoon toe te laten. Emoties zijn goed. Durf die aan te gaan, te voelen en te verkennen. Geef jezelf de tijd de situatie accepteren zoals die is. Ontdoe je van gehechtheid. Voeg kennis over de feiten toe. Met die combi krijg je nieuwe inzichten  en kun je de situatie beter een plek geven.’

Lucia’s boek

Wil je meer lezen over Lucia Rijker en haar leven? Ze schreef er een boek over: ‘Bokser en Boeddhist‘, dat in e-bookvorm via deze link bij Bol.com te bestellen is. Ik heb zelf de paperback gekocht: erg mooi, ontroerend, nuchter en heb er ook nieuwe dingen van geleerd.

Ik vind Lucia Rijker zo’n inspirerend prachtmens. Daarom wilde ik haar graag interviewen. Dat deed ik destijds in opdracht van de Boeddhistische Omroep. Reageren op dit interview & het verder delen via Social Media en e-mail kan helemaal onderaan deze pagina. Dank vast! Bron foto’s in deze blog: cover van het boek Bokser & Boeddhist door George Schouten, uitgeverij Kosmos.

Ja, ik wil maandelijks de nieuwsbrief ontvangen met aanbiedingen en extra tips.