Een kinderwens? Of niet?

Hoewel ik al eerder heb geschreven over dit onderwerp van ‘Een kinderwens? Of niet?’, vind ik het nu voor het eerst spannend. Dat heeft alles te maken met dat ik een spirituele ervaring heb gehad die me over dit thema een diepgaand inzicht heeft gegeven. Dat is best kwetsbaar om over te schrijven. Maar ook heel mooi. Deze website is, naast een blog waarin ik voor een heel breed publiek over persoonlijke groei schrijf, ook mijn visitekaartje is voor de zakelijke coaching die ik geef aan medewerkers van bedrijven. En hoe komt mijn spirituele verhaal over wanneer een HR-manager van een bedrijf het leest? 

Spiritualiteit in coaching? Of privé?

Als een coachee tijdens de coaching over spiritualiteit begint is dat prima. Het is iets waar ik heel goed een gesprek over kan voeren. Ook zonder daar sturend en invullend in te zijn. Maar uit eigen initiatief zal ik spiritualiteit als onderwerp niet snel op tafel leggen. 

Het spirituele is daarentegen voor mijn persoonlijke pad iets zeer wezenlijks. Ik zie het als het fundament van mijn bestaan. Dat wil ik dan toch ook weer niet verhullen als ik over mijn groei en een wezenlijk onderwerp als kinderen krijgen schrijf. Zeker omdat het spirituele nu zo van invloed is geweest op hoe ik het onderwerp beleef. Daarom heb ik besloten jullie toch mee te nemen in de meest recente ontwikkelingen rond het thema ‘Een kinderwens? Of niet?’ Inclusief de spirituele ervaring.

Mijn website wordt overigens regelmatig via Google gevonden omdat mensen zoeken op termen als ‘Een kinderwens? Of niet?’. Ik heb een aantal blogs geschreven over dit mooie onderwerp. Dat begon met To baby or not to baby – een advies aan allen die het nog niet weten. En vervolgens kwam er nog deze: Wat als je geen kinderwens hebt? Ik heb veel coaching gegeven aan mensen (veel vrouwen, maar soms ook mannen) over dit thema, dit vraagstuk van ‘heb ik een kinderwens? Of niet?’ 

Waarom voelde mijn ‘nee’ zo beladen? 

Iets wat me in mijn eigen proces rondom het thema Een kinderwens? Of niet? sterk opviel is dit. Ik wilde niet ‘gewoon geen kinderen krijgen en geen moeder worden’. Ik wilde dit alles echt héél erg niet. Op dat niet willen zat heel veel lading, waarvan ik de achtergrond tot voor kort nooit helemaal heb kunnen duiden. Ik vroeg me wel eens af: ‘Waarom kan ik het niet gewoon niet willen? En dat het dan losjes voelt. Wat maakt toch dat het zo heftig voelt?’ Met name toen ik wat jonger was werd ik bijna panisch van de gedachte dat ik misschien ooit per ongeluk zwanger zou kunnen raken. Ook hield ik er (tot ik mijn nieuwste inzichten kreeg) allerlei vrij sterke aannames op na. Een paar voorbeelden:

• ‘Je relatie gaat kapot als je een kind krijgt’
• ‘Je leven is voorbij’
• ‘Je vrijheid is compleet verdwenen’ 
• ‘Alles draait alleen nog om het kind’ 

Rationeel begreep ik dat dit nergens werkelijk op gefundeerd was, en toch voelde het heel erg zo.

Coaching bij het vraagstuk Een kinderwens? Of niet?

Ik heb het toen met mijn coach besproken. Hij is naast coach ook een zeer krachtig, helder medium die me tot op de dag van vandaag zeer accuraat heeft geadviseerd en geïnformeerd over belangrijke levensthema’s waar ik vragen over had. Toen ik hem vroeg naar waarom er toch in vredesnaam zoveel sterke lading zat op mijn ‘nee’, zei hij dit. ‘Dat komt doordat je in een vorig leven heel onverwacht een kindje bent verloren. Een jong kindje waar je ontzettend gek op was en wiens dood je hele leven op zijn kop zette. Zowel jij als je partner konden dit eigenlijk niet goed verwerken en de relatie overleefde die klap niet; hij ging weg. Dit alles heeft bij jou heel diepe, pijnlijke overtuigingen nagelaten. Namelijk dat het absoluut niet veilig is om moeder te worden; dat je zowel je kind als je relatie heel onverwacht kunt verliezen. En dat dit je emotioneel voor de rest van je leven kan vloeren.’ 

Ik weet niet of je dat herkent, maar ik heb vaak dat als ik zoiets hoor dat ik dan op een heel diep niveau kan voelen of iets waar is of niet. Dat had ik nu ook weer. Wat mijn coach zei resoneerde direct als heldere waarheid in me. Het was fijn om de achtergrond van mijn beleving te snappen. Maar daar hebben we het voor dat moment bij gelaten. Ik voelde dat er iets meer rust was gekomen in mijn ‘nee’. Heel iets van de lading was eraf door de achtergrond te snappen. De rest bleef.

Plotseling kwam het thema ‘Een kinderwens? Of niet?’ terug

Het thema kwam zeer onverwacht terug toen ik op reis was door Azië vorig jaar. Ik zat in mijn eentje in Sri Lanka in een heel fijne, lichte kamer op bed een boek te lezen van de Haagse psychologe, medium en inspirator Bonnie Bessem: ‘Hemeltaal.’ Echt een aanrader op dit vlak vind ik. In dit boek worden gesprekken beschreven die zij voert met haar overleden vader. Ver voordat hij overleed hadden Bonnie en hij al afgesproken dat ze dat zouden doen: gesprekken voeren zodra hij zou overlijden. Het hele gezin was bezig met spirituele groei. En ze hebben met elkaar onderzocht wat er voor geleerd moest worden om die communicatie daadwerkelijk op gang te kunnen brengen. Zo fascinerend! 

Het was heerlijk en heel inspirerend om de gesprekken te lezen in dat boek. Haar vader vertelde hoe hij samen met een enorme groep zielen probeerde de mensen op aarde te helpen bij alles waar we hier tegenaan lopen. Om onze groei, onze ontwikkeling te helpen stimuleren. We doen het naar mijn idee niet alleen, al lijkt het soms wel zo. Vooral wanneer we van ons gevoel en de stilte afgesneden raken door te druk te zijn of teveel in ons hoofd te zitten.

Er bestaat volgens Bonnies vader een grote, magnifiek georchestreerde samenwerking tussen wat in het boek ‘de geziene en de ongeziene wereld’ werd genoemd. Ook gaf Bonnies vader aan dat het voor hen moeilijk was om ons te bereiken als we sceptische gedachten over de ongeziene wereld hadden of simpelweg geen tijd creëerden om inspiratie en inzichten tot ons te laten komen. Hij adviseerde om dagelijks tien minuten in stilte te zitten en te zien wat er dan bij je invalt aan inzichten. 

Helingsproces in meditatie

Ik legde het boek even weg en sloot mijn ogen. Wat er toen gebeurde is best lastig te beschrijven. Het voelde alsof er in mijn buik op gevoelsniveau van alles gebeurde, maar wat wel fysiek voelbaar was. Een beetje als een heel intens programma in een wasmachine. Daar leek het nog het meeste op. Het was een helingsproces van oude trauma’s. En ik voelde me gaandeweg dit proces steeds lichter en vrijer worden. Ik voelde ook dat ik zelf helemaal niets hoefde te doen, alleen aanwezig blijven erbij. Het was heel erg intens, en ik moest er ook erg bij huilen. Het voelde als een grote ontlading, waarin ik werd bijgestaan door hulp uit de ongeziene wereld.

Wat er vervolgens gebeurde werd een van de meest impactvolle gebeurtenissen in mijn leven. Voor mijn geestesoog (in mijn visie, niet in de kamer) verscheen een klein, leuk jongetje van een jaar of zes. Hij had een hele fijne, vrolijke, opgeruimde energie. En hij begon tegen me te praten. Hij vertelde dat hij het kindje was dat ik in dat vorige leven had verloren. Daarop begon ik direct heel hard te huilen. Hij vertelde dat het oké was. Dat ik niks fout had gedaan, dat ik het ook nooit had kunnen of moeten voorkomen. Dat hij van te voren juist echt van plan was geweest om deze ervaring van kort leven, ziek worden en sterven te hebben. Zodat hij daar als ziel van kon leren. (een manier waarop lang niet iedereen naar het leven kijkt en dat snap ik. Maar zo kijk ik er wel naar; dat we hier als ziel bewust komen om lessen te leren.) Hij zei me dat hij bij het overlijden heel goed is opgevangen in de ongeziene wereld en dat ik er absoluut niet verdrietig over hoefde te zijn. Dat alles helemaal oke was, en dat het dat altijd geweest was. 

Herkenning in de ontmoeting 

Toen ik hem zag, hoorde en vooral voelde, herkende ik hem. Ineens wist ik (weer) wat het ook alweer was om moeder te zijn en ook dat dit echt mijn kindje was geweest. En op een bepaalde manier nog steeds is. Ik moest zo verschrikkelijk huilen; van ontroering, uit liefde voor hem, van herkenning, van de herinnering aan hem en mij die wakker werd. En.. omdat ik door zijn woorden kon verwerken wat ik nooit eerder heb kunnen verwerken. Dat huilen heeft een hele tijd geduurd, en ondertussen bleef hij vrolijk verder babbelen en stelde hij me gerust. Ik ben nog nooit in mijn leven op zo’n diep niveau geëmotioneerd geweest. En nu ik dit schrijf rollen de tranen opnieuw over mijn wangen. Het was bijna niet te bevatten zo mooi, deze ontmoeting en de liefde die ik voor hem voelde. Ik wist toen ook (weer!) hoe groot moederliefde kan zijn. Dat was heel apart, want vóór deze ervaring kon ik daar in mijn dagelijkse leven gevoelsmatig niet bij. Ik kon me er alleen rationeel een beetje een beeld bij vormen. Maar dat viel natuurlijk volkomen in het niet bij deze gevoelsbeleving. 

Dat wat zo vreemd voelde was nu ineens zo natuurlijk

Vervolgens voelde ik: ‘Ik ben moeder. Ik ben moeder van dit kindje.’ Een gevoel dat in dit aardse leven altijd zo totaal vreemd voor me geweest was. Dat was nu ineens het meest vanzelfsprekende, het meest natuurlijke gevoel ter wereld. Wat een verandering. Ik wist ook dat ik in dit leven nog nooit zo’n grote afstand had overbrugd, dat kan ik je wel zeggen.

Daar ging het schattige jongetje, dat zoontje uit een vorig leven, op in. Losjes en liefdevol zei hij tegen me: ‘Ik zou het heel leuk vinden om nog eens opnieuw jouw kind te zijn op aarde. Maar het hoeft niet. Voel je niet verplicht.’ Toen kwamen de waterlanders natuurlijk nog een keer. 

Sinds deze speciale ontmoeting komt hij af en toe langs om een praatje te maken. Of ik denk aan hem en maak dan zelf contact. Ik zie dan altijd een beeld van wat hij op dat moment in de andere wereld aan het doen is. Soms zit hij in een klein bootje te vissen, dan zit hij ergens mee te spelen of zit hij gewoon op een muurtje tegen me te babbelen. Hij is altijd heel ontspannen en open. Soms geeft hij me een heel nuchter advies bij iets waar ik over zit te piekeren. 

Vrij van lading, op heel fijn terrein

Sinds deze ervaring voelt het thema ‘Een kinderwens? Of niet?’ anders voor me. Alle lading is ervan af. Honderd procent. Alleen al dat gevoel van emotionele en psychologische bevrijding en vrijheid maken me zó gelukkig. Ik voel me sindsdien echt een stuk lichter, alsof ik een heel groot juk heb losgelaten, en waarschijnlijk is dat ook zo. Ook mijn visie en beleving van het thema ‘Een kinderwens? Of niet?’ is nu anders. Ik heb niet meer het gevoel dat mijn leven totaal voorbij zou zijn (want ik ben onbewust niet meer bang een kind of partner te verliezen) of dat ik eraan onderdoor zal gaan. Het onderwerp voelde sinds die helende ontmoeting neutraal.

En soms beweegt het zelfs de andere kant op. Dat is echt nieuw. En hangt enerzijds samen met dat het onderwerp nu vrij is van alle lading die erop zat, maar ook met dat ik nu een partner aan mijn zijde heb met wie ik dat helemaal voor me kan zien. Je wilt niet zomaar met iedereen een kind krijgen en grootbrengen. Maar deze man is wat mij betreft uit heel ander hout gesneden als het op dit onderwerp aankomt dan ik gewend was. Ik zei tegen hem: ‘Ik zou mijn kindje echt een vader gunnen zoals jij dat zou kunnen zijn.’ Dat meen ik uit de grond van mijn hart. 

Hoe de vraag nu voelt: ‘Een kinderwens? Of niet?’

Nu heb ik nog steeds geen rammelende eierstokken of de overtuiging dat ik per se moeder wil worden. Noch voel ik druk van het feit dat de tijd doortikt. Ja, ik ben veertig, dus feitelijk zit ik aan het einde van die tijd. Toch voel ik geen haast. Wel voel ik soms een zacht verlangen om het opnieuw, maar dan op een andere manier, mee te maken. Samen met de man die ik nu aan mijn zijde heb. Het lijkt me nu voor het eerst (weer?) bijzonder om een kindje te mogen zien opgroeien en het te mogen begeleiden de wereld in. Mijn lief zit op dezelfde golflengte: als een kindje komt is het welkom. Als het niet komt, dan is het ook goed. Het leven dat we leiden is reeds heel rijk en mooi. Een kindje zou een enorme verandering en verrijking kunnen zijn, maar zo niet dan leven we nog steeds een heel rijk leven. En zo kwam het dat ik van ‘absoluut niet’, naar ‘het voelt nu neutraal en vrij’ naar ‘misschien zou dit wel heel mooi kunnen zijn, maar zo niet dan is het ook goed’ ben bewogen op dit onderwerp.

Het voelt best kwetsbaar om dit verhaal zo te delen, maar vooral ook goed, omdat ik het zelf zo ontzettend mooi vind. En ik hoop dat het ook weer andere mensen kan inspireren in de verkenningstocht rond dit onderwerp. 

Jullie reacties op dit blog ‘Een kinderwens? Of niet?’

Sinds ik dit blog live heb gezet, stromen de reacties binnen. Wat ontzettend mooi wat jullie erover zeggen, en dat jullie delen hoezeer de tekst voelbaar is; de liefde en het verdriet. Hoe dat ook jullie weer heeft geraakt. Jeetje, dank je wel! Wat bijzonder ook om, door me te openen over deze spirituele ervaring, van jullie ook je eigen ervaringen te mogen lezen over contact hebben met kinderen uit de ongeziene wereld, jullie eigen ervaringen rondom het thema verlies van een kindje en rouw in het algemeen. Bedankt voor jullie vertrouwen!

Ik krijg ook de vraag of ik meer van dit soort openhartige verhalen heb geschreven over spiritualiteit. Het antwoord is: zeker! Onder andere op dit blog, maar ook in mijn eerste boek ‘Blonde boeddha – een leeg blond hoofd; eindelijk!’ dat als paperback of als e-book te verkrijgen is via mijn e-shop. Dit boek gaat over hoe ik als 22-jarige me ging onderdompelen in ‘s werelds grootste meditatiecentrum en daar van alles meemaakte. Het is een stuk minder ‘droge kost’ dan je wellicht bij het thema mediteren zou verwachten. Meer zeg ik er maar niet over. 😉 Door jullie reacties voel me ook nog verder aangemoedigd om weer wat meer te blijven schrijven de komende tijd, omdat het fijn is te merken wat de teksten weer met anderen doen.