‘Het voelt in mijn leven al zolang alsof ik twee magneten tegen elkaar aan probeer te duwen. Dat kost zoveel energie, zoveel moeite. En het ergste is: het lukt uiteindelijk nooit. Ik blijf altijd ontevreden. Want aan de ene kant wil ik optie A, maar aan de andere kant vind ik dat ik optie B moet doen. Al die stemmetjes in je hoofd, ik word er zo moe van. Ook omdat ik dan niet weet waar ik naar moet luisteren. Daardoor voel ik me vaak een gespleten mens.’

Al die stemmetjes in je hoofd; om gek van te worden

Oude patronen, vaak uit onze jeugd, zijn vaak flink ingeslepen. Dat stemmetje dat aangeeft ‘hoe het hoort’, en ‘wat er van je verwacht wordt’, en ‘wat Piet zou hebben gezegd dat je nu had moeten doen’. Die stemmetjes in je hoofd; wat een kakofonie van innerlijke betweters, die allemaal iets vinden en willen. En zelf sta je erbij en je kijkt ernaar.

Vaak weet je diep van binnen wel wat je zelf wilt. ‘Ik wil eigenlijk gewoon optie A.’ Deze stem, van wat je werkelijk wilt, is vaak wat zachter qua volume. Omdat hij zo vaak niet is gehoord, laat staan dat zijn wens vervuld werd. De stem is gaandeweg ondergesneeuwd geraakt door allerlei schreeuwerds eromheen. Hyena’s lijken het soms wel; dodelijk vermoeiend.

Zo krijg je regie over de kakofonie van stemmetjes

Dit soort ervaringen hoor ik heel vaak in mijn coachpraktijk. Samen onderzoeken we dan hoe men met die verschillende stemmen omgaat. Wat is de manier? Heel vaak is daar het met tegenzin volgen van de hardste schreeuwstem: ‘Ik ben voor optie B gegaan, want dat is toch wat men van mij verwacht.’ Ook vaak is er een maar doorgaand gevecht tussen de verschillende stemmen. Hier is het sowieso heel belangrijk om de strijd op te geven. Dat als eerste. Strijden is het vermoeiendste van alles in dit verhaal.

Tip 1: Stop met strijden, dat is het zwaarste

De man die met het voorbeeld van de magneten kwam, is docent op een middelbare school. Hij heeft de prachtige kwaliteit van heel geduldig te zijn naar zijn leerlingen. Ze mogen fouten maken, op hun eerdere keuzes terugkomen, twijfelen, onderzoeken, treuzelen. Met liefdevolle blik ziet hij hun leer- en groeiproces aan. Ze mogen de ruimte nemen die ze nodig hebben. Al die lastige tegenstrijdigheden in hen; idem. In de houding van de leraar naar zijn leerlingen zag en voelde ik zoveel liefde en ruimte. Daarnaast ook acceptatie, rust, geduld, vriendelijkheid, humor en lichtvoetigheid. Dat herkende hij wel, toen hij wat langer bij deze eigen kwaliteiten stilstond.

Tip 2: Richt je kwaliteiten ook naar jezelf toe

‘Wat zou er gebeuren als je die kwaliteit, die je zo royaal uitdeelt in de wereld genaamd de middelbare school, nu ook leert aanwenden voor jezelf?’ vroeg ik hem. Hij keek me verbaasd aan. Ik lichtte mijn vraag toe: ‘In jouw eigen ‘innerlijke school’ gaat het er tot nu toe anders aan toe, toch? Klopt het dat de docent daar heel wat minder goed te pruimen is? Dat hij geen ruimte biedt aan al die kinderen met een eigen stem en idee? En dat het hem nog niet lukt om daar harmonie te laten zijn en tot goede keuzes te komen?’ Hij lachte en knikte; hij begon de vergelijking te zien. ‘Ook heb je opgemerkt dat hoe je tot nu toe omgaat met jouw eigen twijfels, voorkeuren, moetjes en verlangens, niet voor je werkt, klopt dat?’ Hij beaamde.

In antwoord op de vraag van wat de verschillen waren tussen de leraar voor de buitenwereld, en de houding naar zijn eigen binnenste toe, welden er als eerste tranen op. Omdat het pijn deed om in te zien, om nu écht te merken, hoe hard hij tot nu toe voor zichzelf was geweest. Ik gaf hem even de tijd om hierbij stil te staan. Het was geenszins mijn opzet om hem pijn te laten ervaren, maar ik zag wel de grote waarde van de belangrijke bewustwording dat hij die kwaliteiten wel bezat, maar ze vooral voor anderen inzette. Dit inzicht biedt ineens een nieuwe mogelijkheid, iets nieuws om uit te kiezen.

De verandering zelf leren inzetten

‘Hoe zou het voor jou zijn, als je die prachtige kwaliteiten die je al zo goed beheerst, nu ook leert aanwenden voor jezelf?’ vroeg ik hem. Dat wilde hij heel graag. We maakten helder dat de docent niet zou vechten, of veroordelen. Dat hij niet zou dwingen tot een keuze. Ook zou hij niet het hoogst haalbare eisen van zijn pupillen. Nee, niets van dat alles. De liefdevolle blik werd nu écht naar binnen gericht. In plaats van vechten en veroordelen, waren daar nu de herkenning en acceptatie van innerlijke tegenpolen. Ontstond daar nu te ruimte om te ontspannen in ‘het even niet weten’. En de gelegenheid ergens ‘nee’ tegen te zeggen omdat dat voor hém beter was. Met de twijfel over of hij wel zomaar iets kon doen voor hemzelf, en daardoor niet iets voor een ander te doen, leerde hij ook anders omgaan.

Het verleden achterlaten waar het hoort; in eigen tempo

In die twijfel leerde hij de stuiptrekkingen van oude, kleiner wordende overtuigingen herkennen. De oude manier van handelen, die hij als overlevingsmechanisme zoveel jaren had toegepast, en die nu niet meer zo nodig was. Door voorzichtig vaker voor zichzelf te leren kiezen, begon hij steeds meer ‘bewijsmateriaal’ te verzamelen van het feit dat de wereld heel anders reageerde dan vroeger. Omdat de intentie achter het besluit of de actie zo heel anders was geworden. En ‘de wereld’ voelde dat, en reageerde daarom ook anders. Hetgeen voor deze man zo’n enorme opluchting was!

‘Het voelt alsof ik nu zoveel meer ruimte heb. In mezelf, maar ook in de rest van mijn leven. Ik kan weer ademen, ik kan bewegen. Ik durf zonder schuldgevoel te gaan en staan waar ik wil. En het niet langer vechten heeft hierbij zo geholpen. Ik luister nu regelmatig even naar wat de verschillende meningen zijn, en geef ze allemaal de ruimte. Ze hoeven niet meer weg, maar verdwijnen nu grappig genoeg vanzelf! Ik blijf achter met dat wat voor dat moment juist voelt. De angel lijkt er wel uit te zijn. Ik voel me ook niet langer gespleten, maar juist veel meer een geheel.’

Welkom terug bij jezelf!

En dan denk ik: welkom terug bij jezelf mooi mens. Wat vind ik het een rijkdom om te zien hoe je die liefdevolle houding nu ook aan jezelf kunt geven! En dat je met die ‘includerende’ houding, die je hebt neergezet in de plaats van de afwijzende houding hebt ervaren hoe je je weer meer een geheel kunt voelen. Ook dat je daardoor rust weet te creëren rondom de stemmetjes in je hoofd. Bedankt dat ik dit mocht zien gebeuren. Het is iedere keer weer een geschenk om bij te mogen wonen dat iemand weer wat dichter bij zichzelf terug leert komen.

Is dit iets wat je van jezelf herkent? Of iets wat je nader wilt verkennen? Misschien is het dan interessant om eens vrijblijvend te komen kennismaken in mijn coachpraktijk in Den Haag. Hier kun je me een berichtje sturen als je daar interesse in hebt.

Dit thema komt ook voor in zakelijke coaching

Wat niet iedereen weet, is dat dit soort uitdagingen ook op je werk een belemmerende rol kunnen spelen. Het is iets waar je dus zowel privé als zakelijk tegenaan kunt lopen. Vaak is het allebei. Het is dan ook een thema dat ook in mijn zakelijke coachtrajecten heel regelmatig naar voren komt. Als je via je werkgever coaching mag aanvragen, dan kan dit thema dus ook besproken worden. Check hier de informatie over de bedrijfscoaching die ik geef.

Leestip over ‘stemmetjes in je hoofd’

Heb je momenteel geen zin of tijd voor een coachtraject? En ben je wel benieuwd naar hoe het nou precies werkt met al die tegenstrijdige stemmetjes in je hoofd, die overal wat van vinden? En houd je van boeken waar je nieuwe dingen uit kunt leren, over hoe wij als mensen in elkaar steken? Dan kan ik van harte het boek ‘Ik ken mijn ikken‘ aanbevelen. Het is als paperback en als e-book verkrijgbaar op bol.com.