De prachtige parallel tussen grenzen en wensen

Over hoe mooi grenzen en wensen met elkaar samenwerken.

Als je zo naar de woorden ‘grenzen en wensen’ kijkt, en het gevoel dat erbij opkomt, dan lijken ze zó verschillend. Bij het woord grenzen denk ik aan ferm, duidelijk, zelfverdediging, klare taal en voor jezelf opkomen. Er komt een heel krachtig, mannelijk gevoel bij me op als ik eraan denk. Bij het woord ‘wensen’ denk ik eerder aan dromen, mogelijkheden, persoonlijk en zacht. Er komt ook een veel subtieler en vrouwelijker gevoel bij me op.

Maar ineens viel me de volgende gedachte in, en ik vind het zo mooi:

“We hebben de krachtige, klare taal en energie van grenzen soms nodig, om de zachte, subtiele fluisterstem van onze wensen beter te kunnen horen.”

Grenzen en wensen

En ineens zag ik die twee als een liefdevol en harmonieus samenwerkend stelletje. Vol mannelijke en vrouwelijke energie, die elkaar in balans houden, inspireren en aanvullen. Het ene kan zonder het andere niet bestaan. Een wens zonder daadkracht blijft een droom, vluchtig en kwetsbaar als een zeepbel. Een grens zonder wens is prima natuurlijk, maar op zichzelf ook wat kil, leeg en ongeïnspireerd. Ik besefte toen hoezeer die twee met elkaar verbonden zijn, en hoe belangrijk het is om stil te staan bij beide aspecten.

De modder en de lotus

Dit inzicht kwam als een lotus uit de modder op. Zoals zo vaak. Er was eerst een situatie die me frustreerde, boos maakte en zelfs verdrietig. Dan heb ik het vaak nodig om al schrijvend of pratend meer inzicht te krijgen in de situatie. In mijn aandeel erin, en dat van de ander. Om uiteindelijk mijn grens, én mijn wens erin te leren herkennen. Eerst is er het ventileren; de emotie die hoog was opgelopen, moest eruit. De pijn moest doorvoeld worden. En toen die donderwolk uit mijn systeem was, ontstond er weer ruimte voor reflectie. Ik had te lang gewacht met een grens stellen, en ook met het uitspreken van de bijkomende wens. ‘Dit wil ik niet’ (grens), ‘dit wil ik wel’ (wens).

Handige vraag

Als ik de zachte fluisterstem van mijn wensen op het moment zelf niet hoor, dan weet ik dat de grens me even later én in klare taal zal vertellen wat ik níet wil. Voortaan wil ik mezelf daarbij deze vragen stellen: ‘Wat wil ik op dit moment niet langer? En wat wil ik op dit moment juist wél?’ Dan nog even kijken of ik daar een constructieve, liefdevolle actie aan kan verbinden. 😉

Wat is er toch veel te leren in een mensenleven. Gelukkig worden grenzen en wensen wel steeds duidelijker naarmate je meer leert en ouder wordt. En wordt het (tijdig) handelen ernaar makkelijker, naarmate je het vaker uitprobeert. Herken je dit? Voel je vrij om onder dit bericht, of in een privé-bericht te reageren. Lees ook mijn blog over hoe je je grenzen kunt aangeven.

Ja, ik wil maandelijks de nieuwsbrief met aanbiedingen en tips.