‘n Positieve kant aan nare ervaringen – deel 2.

Eerder schreef ik een blog over 7 positieve kanten aan nare ervaringen. Vandaag voeg ik nog een 8e kant toe. Om dit punt uit te leggen, deel ik graag een verhaal met jullie. Een heel persoonlijk verhaal. Het duurde even voordat ik erover kon schrijven, omdat de ervaring me zo diep geraakt heeft toen het actueel was. Ik vond het ook spannend om dit te delen merkte ik, omdat het zo dichtbij is, zoiets kwetsbaars. En er speelde nog een andere overweging mee.

Wel of niet opschrijven

Zelf kies ik er bewust voor om openhartig te schrijven op dit blog. Over mijn leven, keuzes, vragen en de lessen die ik leer, of nog wil leren. Maar ik vind niet dat ik over mijn intimi zomaar openhartig kan schrijven. Dat voelt niet juist. Ook daarom heb ik even gewacht met dit blog. Zodat de juiste vorm kon ontstaan. Waarbij ik niet teveel blootgeef over andermans leven, maar toch een voor mij belangrijk leerpunt kan beschrijven.

Vervolgens heb ik de blog laten lezen aan mijn familie, en met hun goedkeuring zet ik hem nu live. Ik had eerst in het midden gelaten om welk familielid het ging. Maar mijn ouders zeiden daarover beiden: ‘Het verhaal is duidelijker als je man en paard noemt, en het is prima.’ Dus..

Een persoonlijk verhaal

Een paar jaar terug kreeg mijn vader, waar ik erg veel van houd, zeer onverwacht te maken met medische klachten. En niet zomaar iets; medische klachten van het (gelukkig tijdelijk) kaliber op de rand van leven en dood.

Het nieuws was voor iedereen een enorme klap in het gezicht. Ook kwam het als een donderslag bij heldere hemel. Want pap was nog nooit naar de huisarts geweest; laat staan dat hij een ziekenhuis had bezocht. Hij heeft altijd al veel bewogen en gesport. Leeft gezond, en is prima op gewicht. Ook is hij gelukkig en leidt hij een mooi leven. Al zegt hij wel ook stress te hebben gehad in zijn leven, en ‘bewogen’ periodes te hebben doorleefd. Maar dat geldt voor (bijna?) iedereen.. God zij geloofd waren de artsen op tijd.

Er waren meerdere en diverse ingrepen. De eerste en grootste duurde een hele dag. Acht uren zijn nog nooit zo traag voorbij gekropen. Het was de áller-engste en naarste dag van mijn leven. Toen bleek dat de operatie geslaagd was, waren de opluchting en blijdschap zo grenzeloos als de angst die eraan vooraf ging. Er volgde helaas nog een heel medisch circus, met medicijnen en nog vele ingrepen. Pas kort is het weer wat rustiger, en ik merk dat ik dat bijna niet durf op te schrijven. Alsof ik het zo kan ‘jinxen‘.

Komt tijd, komt ruimte voor het verhaal

Als je ergens midden in zit, dan ligt de prioriteit in daarmee bezig zijn. Er voor elkaar zijn, een manier vinden om ermee om te gaan. Praktische oplossingen, samen eten, gedeeld verdriet en handen vasthouden op de rand van het ziekenhuisbed. Het was een periode waarin we met zijn allen, als familie, nog veel dichter bij elkaar kwamen te staan. We sleepten elkaar er doorheen. De familieband werd sterker.

Nu het rustiger is, en we het allemaal hebben kunnen verwerken, is er pas ruimte – en voldoende afstand – ontstaan om te schrijven.

Nieuwe vragen aan mezelf

Al vrij snel in het proces kwam de vraag: ‘Waar liggen eigenlijk mijn prioriteiten in het leven? Welke mensen zijn het allerbelangrijkste voor me? Breng ik wel genoeg tijd met hen door?’ Inmiddels was het zo pijnlijk duidelijk dat het aardse leven echt voor iedereen aan een zijden draadje hangt. Dat iets dat heel mooi, waardevol en belangrijk voor je is, ook zomaar voorbij kan zijn. Het voelde alsof ik alles opnieuw kalibreerde.

In respons op mijn eigen vragen, voelde ik nog duidelijker hoeveel ik van mijn familie houd. Hoe belangrijk ze voor me zijn. Ik voelde zoveel waardering en bewondering voor ze. En verbondenheid met hen.

Ik wilde meer tijd met hen doorbrengen. Zo dachten we er gelukkig allemaal over. Dat betekent natuurlijk ook dat je voor andere dingen wat minder tijd hebt. Dit hoeft natuurlijk niet per se alleen voor familie te gelden. Het gaat om alle mensen van wie je houdt. Breng jij naar jouw eigen maatstaven genoeg tijd met ze door?

De 8e positieve kant aan nare ervaringen

Dus die achtste, positieve kant aan nare ervaringen is voor mij de mogelijkheid om de prioriteiten in je leven bij te stellen. Ingrijpende gebeurtenissen helpen bij dat soort keuzes vaak enorm. Ik ben ontzettend blij dat dat we elkaar als familie nog wat vaker zien. Dat we leuke dingen doen, voor elkaar koken, creatieve projecten doen samen, en dus kwali-tijd doorbrengen met elkaar. En honest to God; ik heb liever spijt van fouten die ik heb gemaakt door dingen te dóén. Dan spijt van dingen die ik níét heb gedaan, maar waarvoor ik ook geen herkansing krijg.

Ja, ik wil maandelijks de nieuwsbrief ontvangen met aanbiedingen en extra tips.