Een heel milde eenzaamheid, daar gaat dit blog over. Eenzaamheid kent denk ik vele soorten en maten, zoals ieder menselijk gevoel. Je weet nooit of je een gevoel nou echt hetzelfde beleeft als een ander. Bijvoorbeeld die heel milde vorm van eenzaamheid die ik nu nader wil toelichten.
Inmiddels ben ik zesendertig jaar, en tot op heden heb ik (nog) niet de wens gevoeld om moeder te worden. Ik heb niet dat oergevoel. Er is geen wens om genen door te geven, of iets van mezelf terug te zien of juist na te laten aan de wereld. Ook droom ik niet over een eigen kind grootbrengen. Met het niet hebben van dat verlangen ben ik in harmonie. Gelukkig staat mijn lief er hetzelfde in, dus is het geen lastig thema, of een discrepantie die een wig tussen ons jaagt. Het lijkt me heel lastig wanneer partners allebei iets anders willen bij zo een cruciaal thema.
Twijfelvragen van andere mensen
Regelmatig krijg ik vragen als ‘Weet je het nou wel zeker?’ Ik antwoord dan dat ik het alleen maar zeker weet voor zover de tijd me inmiddels heeft kunnen laten voelen, kijken en weten. Over de dag van morgen doe ik de uitspraak dat ik dat niet weet. Voor zolang de biologische klok me niet dwarsboomt, houd ik daarom de deur op een kier. Zodat een eventueel opkomend verlangen alsnog een mogelijke kans krijgt zich te ontwikkelen.
In onze relatie spreken we daar ook regelmatig over. We hebben elkaar beloofd het aan te zullen geven wanneer er toch een wens opkomt. Ook omdat we niet fel anti zijn, en dus wellicht ruimte hebben om in die wens met elkaar mee te gaan, mocht dit opkomen. Maar tot dusver voelen we het allebei niet, en zijn er vele andere dingen die ons bezighouden. Die we belangrijk vinden en waar we naar willen leven. Eerlijk gezegd passen kinderen daar niet goed bij.
Zul je geen spijt krijgen?
Ik krijg ook vragen als: ‘Zul je daar dan geen spijt van krijgen?’ Een hele onprettige vraag, want: hoe moet ik dat weten? Ik heb ook geen glazen bol. Dus ja, misschien krijg ik er wel spijt van. Maar misschien ook niet. Tot op heden voel of onderdruk ik volgens mij geen kinderwens, dat is het enige wat ik wel zeker weet. In tegenstelling tot een aantal jaren geleden, kan ik alle vragen die ik erover krijg nu goed hebben. Destijds kon ik dat minder, omdat ik toen zelf nog niet precies wist hoe ik erin stond en dus makkelijk aan het wankelen te brengen was. Dat maakt natuurlijk een wereld van verschil.
Een milde eenzaamheid rondom dit thema
Hoe zit het dan met die milde eenzaamheid? Dat heeft te maken met mijn omgeving. Hoe meer juni-verjaardagen ik aantik, hoe meer mensen om mij heen tot het ouderschap overgaan. Familieleden, vriendinnen, collega’s, studiegenoten, bekenden. En hoezeer ik hen dat ook gun, en hoe ontzettend leuk het ook is om het bij te wonen, het heeft ook een paar keerzijden voor de bewust-kinderlozen. Laat staan voor de ongewenst-kinderlozen, maar dat is een ander hoofdstuk dat in dit blog niet aan bod komt. Voor en over een van die keerzijden is dit blog.
Want al zijn wij bewust-kinderlozen niet met velen, we zijn er wel. En juist omdat we met weinigen zijn en het voor heel veel mensen nog redelijk in de taboe-sfeer ligt allemaal, wordt er maar weinig voor en over geschreven. Dat vind ik jammer. Want pas toen ik Liesbeth Smit’s boek ‘Echte vrouwen krijgen een kind‘ las, besefte ik hoe fijn het was dat er aandacht aan dit thema werd besteed. Geen kinderen krijgen heeft namelijk net zo goed ontzettend veel impact op een volwassen mensenleven, al is dat een heel andere dan de impact die jonge ouders ervaren. Alleen gaat de aandacht dus eigenlijk nooit naar de impact op een leven van iemand die niet kiest voor kinderen, maar doorgaans naar degene die dat wel doet. Ik zou het echt fijn vinden als voor die andere kant van het spectrum ook wat meer airtime kwam.
Een mini categorie binnen een toch al kleine groep
De groep mensen die in Nederland geen kinderen krijgt is al klein, ook al groeit hij. Maar in die groep is het grootste deel van de mensen door fysieke of andere omstandigheden geen ouder geworden, terwijl ze dat wel graag hadden gewild. Veel en veel kleiner is binnen de groep niet-ouders het groepje mensen dat gewoon geen verlangen heeft om kinderen te krijgen. De partner is er wel, de fysieke gezondheid is er. Maar de wens niet. Die groep is zo klein dat je er bijna mee naar een rariteitenkabinet zou kunnen gaan. Van de groep die het niet wil, kiest een deel omdat ze bepaalde genen niet door willen geven (bijvoorbeeld bij bepaalde erfelijke ziektes) of wanneer ze zelf een heel nare jeugd hebben gehad. De mensen die er gewoon niet naar verlangen wordt daarmee nog kleiner.
Op een heel milde manier is het soms eenzaam, ook in een zeer vervullend en rijk leven – zoals ik dat van mijzelf ervaar, wanneer mensen om je heen bijna allemaal een totaal ander pad kiezen dan jij. En ik een heel ander pad kies dan zij. Want gezien de statistieken ben ik natuurlijk degene die het meest ‘afwijkt’ van wat als de norm wordt gezien. Het is ook niet een verschilkwestie van het kaliber: ‘Ik werk in de retailbranche en jij in de horeca.’ Nee, het is – en hier zijn de meeste mensen het geloof ik wel over eens – het gaat om een van de meest ingrijpende keuzes uit een volwassen mensenleven: krijg ik een leven met of zonder kinderen?
Naast de overeenkomsten ontstaat er een flink verschil
Hoewel je met dierbaren uit je omgeving die wel voor het ouderschap kiezen natuurlijk altijd gemeenschappelijke aspecten houdt, verandert er evengoed ook heel veel. Dat is leuk en interessant, want er opent zich een nieuwe wereld. Die nieuwe wereld is de ander van harte gegund. Die wereld voegt ook nieuwe dimensies toe voor jezelf. Leuke en minder leuke dimensies. Een van de keerzijdes vind ik de milde eenzaamheid van op dat heel andere pad lopen, ook al doet de grote meerderheid die andere route aan.
Zo heb ik als niet-ouder bijvoorbeeld het gevoel dat ik een taal niet spreek die alle ouders onderling wel spreken. Die taal ontstaat naar mijn beleving door de optelsom van de keuze voor kinderen, wat ze doormaken en leren, wat prioriteit krijgt, hoe het oude in een ander daglicht komt te staan.
‘De diepste liefde die je ooit mee kunt maken is die van een ouder naar kind’
En niet te vergeten: de unieke vorm van liefde waarvan altijd wordt aangegeven dat je die nooit zo diep en intens kunt meemaken als met je eigen kind. Die laatste opmerking heb ik echt vaak gehoord. Het is vast waar. En ook hier geldt weer: het is eenieder gegund. Daarnaast is het ook een beetje pijnlijk om te horen. Het klinkt in de verte als: ‘Dit is de zevende hemel en die zul je nooit betreden. Maar de vijfde en de zesde zijn ook heel mooi. Echt.’ Naar bedoeld is het absoluut niet, maar leuk om erbij stil te staan is het evenmin.
Zelf in stilte verder voelend op het thema ‘grote liefde’ kom ik hier uit: de diepste liefde die ik zelf ooit heb mogen ervaren is die tussen mijzelf en God, de Bron, het Al. Wanneer ik die connectie voel, voel ik tegelijkertijd de connectie met alle levende wezens. En weet ik dat wij allemaal de godsvonk dragen, en allen uit hetzelfde goddelijke hout gesneden zijn. Weet ik dat dit is wat ons altijd verbonden heeft, en altijd zal verbinden. Dat alle wezens met De Bron samen Een zijn, al is iedere uiterlijke verschijning van dat Een anders. Dit is een liefde en gevoel van verbondenheid, zo groot dat ik me nooit verloren voel, me niet eenzaam voel als ik hier weer even bij stil sta. Die wetenschap, dit gevoel verbindt voor mij. Dit overbrugt voor mij altijd alle verschillende keuzes die we maken, de andere paden die we lopen. Op aards niveau alle vrijheid om op eigen manier te kiezen en lopen en doen, op het hoogste niveau de wetenschap dat we allemaal bijdragen aan een collectief bewustzijn, en gedragen worden door dezelfde Bron.
Die genoemde facetten van liefde voor een kind beleef ik indirect (en daardoor vast anders) via mij zeer dierbare neefjes en nichtjes en kinderen van vrienden met wie ik een mooie band heb.
De milde eenzaamheid van een wezenlijke taal niet spreken
Hoewel ik niet verlang om die ouderliefde rechtstreeks te ervaren, vind ik het soms een beetje eenzaam om als een van de weinigen die bepaalde taal niet te spreken. Want natuurlijk praat je over de kinderen, natuurlijk leef je oprecht mee met iemand die door die zware eerste jaren heengaat. Maar je doorleeft het niet echt samen of vanuit jezelf. En in je gesprek spreek je niet vanuit eigen, vergelijkbare ervaring. Ook al heb ik een groot inlevingsvermogen en soms meer empathie dan goed voor me is, het is toch anders. Het vergt schakelkracht en flexibiliteit, een beetje boeddha-style om te aanvaarden dat het verleden nooit meer terugkomt. Dat iets voor altijd anders is en dat het steeds zekerder wordt dat die taal nooit in mijn boeken te vinden zal zijn.
De kans is verder vrij groot dat de ouder in wording uit jouw kring voor jouzelf op dezelfde positie blijft staan als eerst, omdat in je eigen leven niet per se iets verandert waardoor de prioriteiten verschuiven. Bij de ouder in wording is dit natuurlijk totaal anders. Daar komt er een hele duidelijke nieuwe prioriteit naar positie 1: het kind.
Het belang van bespreken van wat er speelt
Vaak ben je als niet-ouder dan ook degene die flexibeler is/moet zijn, omdat je die grote prioriteit er niet bij hebt gekregen. Het is overigens natuurlijk een misvatting dat je dan per definitie minder te doen hebt; dat is voor ieder leven anders. Je kunt je er verder denk ik wel iets bij indenken over wat die flexibiliteit vanuit de niet-ouder betekent in diverse opzichten. Ik vind het mooi om me te realiseren dat zo’n flexibele, aanpassende en meebewegende houding tegelijkertijd én helemaal de moeite waard is die je graag over hebt voor de nieuwe ouder, en tegelijkertijd ook heel vervelend is.
Zelf heb ik gemerkt hoe belangrijk en fijn het is om dit te bespreken in je relaties waar dit onderwerp speelt, en hoe je dit beiden beleeft. Wat de behoeftes over en weer zijn, en hoe je op creatieve wijze genoeg aan elkaar kunt blijven toekomen. Want natuurlijk is het leuk om af te spreken met de kids erbij, maar absoluut niet altijd. Je kunt, vind ik, namelijk geen volwaardig gesprek voeren, alleen hap-snap dingen uitwisselen samen. Omdat kinderen logischerwijze telkens tussendoor komen.
Aandacht voor een onderbelicht thema
Hierover sprak ik met andere mensen (in heel verschillende levensfases) die ook geen kinderwens koesteren. Zij herkenden deze milde vorm van eenzaamheid, en ook daarom wil ik er op dit blog woorden aan geven. Het is niet heel ernstig, geen eenzaamheid van je heel alleen of verlaten of buitengesloten voelen. Ook is het overkomelijk en is het logisch dat ieder scenario fijne en minder fijne kanten heeft. Dat aanvaard ik dan ook. Maar het is voor mij als gevoel belangrijk genoeg om toch gezien, gehoord en benoemd te worden. Het voelt fijn om dat hier en nu ook eens op te schrijven.
Als je dit herkent, altijd fijn en interessant om je er dan over te horen. Dat kan in een reactie onder dit blog (al of niet met je eigen naam), of via een berichtje dat in mijn e-mailbox landt. Dank je wel! Eerder schreef ik ook al een blog aan de twijfelaars over of je nou een kinderwens hebt of niet. Als je erover wilt praten in een los coachgesprek, dan kan dit natuurlijk ook.
22 december 2019 op 11:22
Soms is een kinderwens niet nodig om gelukkig door het leven te gaan. Men kan dan ook niet spreken over een gemis of dat je iets mist.
En zoals je schrijft. Als iemand toch de wens heeft kan men er nog over praten.
Aum Shanthi
23 december 2019 op 08:08
Dat denk ik ook inderdaad. Al is de tijd voor een vrouw natuurlijk beperkt om zich te kunnen bedenken als het toch ineens belangrijk wordt, maar dat is wat het is.
23 december 2019 op 08:28
Dat klopt maar als de wens er niet voor beide dan geniet je ook beide van het niet te hebben.
Aum Shanthi
28 december 2019 op 11:46
Dat is zeker zo! 🙂
22 december 2019 op 14:29
Heel herkenbaar! Mooi opgeschreven. Er zijn mensen die roepen ja maar jíj hebt geen kinderen, zonder hier over na te denken.. Het lijkt soms wel of ik het verwijt krijg dat ik meer tijd over hou voor mezelf en andere dingen, omdat wij nou eenmaal geen kinderen hebben… maar volgens mij maakt ieder daar zn eigen keuze in. Ook het wel krijgen van kinderen!
23 december 2019 op 08:07
Dank je wel voor je reactie en compliment Loes! Ja, hier kan nog best wat in verbeteren he, op dit vlak?
23 december 2019 op 09:55
Ik heb zelf nooit een kinderwens gehad en door omstandigheden is de wens verder ook niet aan bod gekomen. Misschien omdat ik een man ben, herken ik voor mezelf de situatie niet om buiten gesloten te worden van de taal over ouderschap. Het enige wat ik me wel eens afvraag is of het niet hebben van kinderen in de toekomst kan leiden tot eenzaamheid of missen van steun om op terug te vallen, hoewel dit ook voor kan komen bij ouderen die wel kinderen hebben. In een ver verleden was het hebben van veel kinderen namelijk ook een soort oude dag voorziening. Hoewel je hier tegenwoordig niets meer over hoort en deze reden waarschijnlijk zal worden weggewuifd, zijn veel ouders uiteindelijk afhankelijk van mantelzorg en of gezelschap van hun kinderen. Nu is dit voor mij geen rede om aan kinderen te beginnen,alsof je daar een reden voor nodig hebt,maar ik zie het wel als een legitieme vraag. En om op jouw thema terug te komen,voel ik nu niet de milde eenzaamheid,maar wellicht letterlijk wel in de toekomst.
28 december 2019 op 11:46
Hi Pieter, dank voor je uitgebreide en eerlijke reactie en het toevoegen van een mannelijk perspectief op dit thema! Ik kan me voorstellen dat je je soms afvraagt of het niet hebben van kinderen in de toekomst tot eenzaamheid kan leiden of het missen van steun. Snap ook dat dit geen reden voor je is om daarvoor aan kinderen te beginnen; het is naar mijn idee geen recht; zorg krijgen van je kinderen, maar iets dat ontstaat als kinderen dit zelf willen en voelen. Ik wens je ook voor in de toekomst de steun en het gevoel van verbinding toe waar je op hoopt. Dank dat je reageerde op mijn blog, dat doet me goed!
28 december 2019 op 12:02
Lieve Loes, dank je wel voor jouw reactie! Yes, iedereen maakt zijn eigen keuzes en draagt daarin de verantwoordelijkheid. Hoe is het voor jou geweest de afgelopen tijd om deze keuze te hebben gemaakt? Was het ook eenzaam soms? Of viel dat mee? Bleef je altijd stevig bij deze keuze, of wankelde je ook wel eens in bepaalde periodes?
24 december 2019 op 12:32
Fijne blog! Iets wat je niet hebt kun je wellicht ook niet missen..De spijt vraag heb ik ook vaak moeten horen, maar hij werkt mijns inziens ook de andere kant op. Want er zijn echt ouders die spijt hebben dat ze aan kinderen begonnen zijn. Misschien is die groep nog wel vele malen kleiner dan de groep die bewust kiest voor n kinderloos bestaan en er rust denk ik nog een veel groter taboe op. Toch heb ik liever spijt van het niet hebben van kinderen dan van het wel hebben ervan, want dat is voor het kind in kwestie heel naar. Bovendien als je spijt krijgt en je bent ‘te oud’ dan zijn er nog vele opties als pleegzorg.
Ik herken zelf de milde eenzaamheid ook wel, en er is ook geen kiertje meer want ik vind mezelf te oud.
Ik heb soms ook het idee dat je als stel zonder kinderen meer moet opletten niet ieder op je eigen eilandje terecht te komen, zeker als hobby’s en interesses weinig overlap hebben.
Zelf vond ik het lastigste misschien wel om niet te weten hoe het voelt om zwanger te zijn, maar ook die onvoorwaardelijke liefde die je schijnt te voelen voor je kind. De liefde die je tussen ouders ziet als ze naar hun pasgeboren kindje kijken. Daarnaast zet een kind je met beide benen in het nu en denk ik dat bepaalde dingen compleet onbelangrijk worden als je n kind hebt, maar je krijgt er ook n hoop uitdagingen bij ?.
Ik (wij) staan helemaal achter onze keuze, maar soms ervaar ik toch n stukje rouw en dus die milde eenzaamheid zoals jij het zo mooi noemt.
28 december 2019 op 11:42
Dank je wel lieve Ilse! Ik weet niet of je iets wat je niet hebt niet kunt missen, dat vraag ik me bij sommige dingen af. Hoe was het voor jou om vaak die vraag over spijt te krijgen? Ja, dat klopt helemaal. Het is een groot taboe, maar er is in Amerika anoniem onderzoek gedaan naar ouders met spijt, en het zijn er veel meer dan ik had verwacht. Goh wat omschrijf je dat mooi; wat je soms mist, wat je je afvraagt en hoe je soms een stukje rouw ervaart die bij een afgesloten vraagstuk komt kijken. Is het rouw om iets dat niet is? Of is het, zoals nu bij mij, de milde eenzaamheid van met weinigen een pad inslaan? Veel liefs en dikke knuffel van deze gelijkgestemde.
24 december 2019 op 17:53
Mooie titel voor een weinig zichtbaar probleem. De eenzaamheid van het tot een minderheid te behoren. Ik denk zelf dat het feit dat het weinig besproken wordt, wat mij betreft in ieder geval, te maken heeft met gêne. En dat stamt Vlg mij uit de vorige generatie: iedereen praktisch kreeg kinderen, en als dat niet zo was, kon het wel eens een zeer pijnlijk item zijn, en uit respect voor de mogelijke pijn, vroeg je nergens naar. Of uit vrees iets van die pijn te horen, daar kan ook nog niet iedereen tegen. Een Misvatting is wel gebleken! Net zoals de weduwe of weduwnaar vaak meemaken dat niemand meer over de overledene praat. Dat maakt eenzaam.
“Je hoort niet te vragen naar kinderloosheid”, dat komt mij , 69 jaar, heel bekend voor. Soort taboe.
28 december 2019 op 11:38
Dat is mooi verwoord Anna, ‘een weinig zichtbaar probleem’. Ja, inderdaad, ik denk ook dat iedereen uit een kleine minderheid hier wel iets van zal herkennen. Denk ook dat je de spijker op de kop slaat bij het idee van je vraagt er niet naar als er geen kinderen zijn, omdat het thema voor zovelen zo’n groot verhaal omvat. Ik hoop dat er meer openheid komt hierover. 🙂 Veel liefs voor jou en zo fijn je vanavond te zien, jeej!
25 december 2019 op 10:35
Mooi geschreven Sanne! Is inderdaad iets waar niet zo veel over geschreven is. Ik heb rond dit thema ook een bepaalde tijd een soort ‘buitengesloten’ gevoel gehad oid. Gelukkig heb ik ook veel vrienden zonder kinderen, waardoor dit is weggevallen op een gegeven moment. Fijn dat je het aankaart!
28 december 2019 op 11:36
Lieve Femke, Dank je wel voor jouw reactie en openheid! Wat fijn dat jouw situationele eenzaamheid wegviel in het samenzijn met je vrienden zonder kinderen. Kreeg je mettertijd relatief meer vrienden zonder kinderen, of waren die er altijd al? Fijn dat je reageert, dat is zo bemoedigend in dit soort stille en kwetsbare themas’s! Dank en liefs voor jou.
28 december 2019 op 10:27
Hoe goed begrijp ik je verhaal en hoe mooi verwoord. Ik zat ooit in de situatie dat ik ongewenst kinderloos was en mijn beste vriendin “Vrijwillig” kinderloos, haar partner wilde niet en dat voelde voor haar prima. Op de een of andere manier hadden we steun aan elkaar. Allebei geen kinderen hoewel door andere omstandigheden.
Ik raakte zwanger, kreeg een miskraam. Zij was het die uit durfde te spreken dat ze ergens even “blij” was dat ik een miskraam kreeg. Een gedurfde uitspraak maar ik begreep het zo ontzettend goed.
13 jaar dokteren bracht me uiteindelijk twee kinderen waar ik uiteraard zielsveel van houd en waar ik zielsgelukkig mee ben.
Niemand vraagt als je zwanger bent of je het wel zeker weet!!!
De diepste liefde?? Ik kan je zeggen dat 13 jaar dokteren en twee kids en alle stress die ik er voor over heb gehad en lichamelijke ongemakken.
Het is ook vaak ondankbaar. Daar hoor je niemand over. Ook gewoon als je 13 jaar geploeterd hebt om ze te krijgen.
Het is moeilijk een pad te volgen wat de meesten niet volgen…….. maar oef wat is het de moeite waard. Zeker als jullie er samen zo instaan. Misschien moesten er meer mensen eens écht nadenken over hoe of wat.
Ik wens jullie een fantastisch leven toe met al het moois wat het leven te bieden heeft. En jeah!!! Dat kan ook zonder kinderen. Daar ben ik van overtuigd
28 december 2019 op 11:34
Hi Rosanna,
Dank je wel voor je eerlijke, openhartige én bemoedigende reactie! Zo fijn en mooi om te lezen. Uit je bericht destilleer ik ook: zoveel mensen, zoveel paden. En geluk en een vervuld leven kan op zoveel manieren, met of zonder kinderen. Wat heb je een hoop meegemaakt zelf rond dit thema. En wat moedig dat je door durfde zetten om toch jouw wens al die jaren na te volgen, en hoe prachtig dat het gelukt is! Dank nogmaals, en ook voor jou een fantastisch en vervuld leven toegewenst!
28 december 2019 op 21:21
Lieve Sanne, dank je wel dat je dit onderwerp aandacht geeft. Ik heb nooit een verlangen voor het ouderschap gevoeld. Ook ik kreeg in mijn omgeving opmerkingen als ”oh het is zo leuk!” Maar ja, wat voor de 1 leuk is kan voor de ander de hel zijn. Ik voel het simpelweg niet. Daar begint het mee 🙂 Laten we alsjeblieft open zijn voor elkaars uniekheid binnen deze dans van bewustzijn. En tegelijkertijd is onbegrip van anderen hier ook weer een onderdeel van 😉 Anyway, trouw zijn aan jezelf, is dat niet het grootste goed in dit leven? Liefs, Tim
29 december 2019 op 09:18
Hoi Sanne,
Het gaat er volgens mij om wat NU is, wat morgen, volgende maand of over een paar jaar is, is NU niet belangrijk.
Het is belangrijk om te voelen wat er is, hoe het voelt. En wees onze lieve heer dankbaar dat jouw lief er ook zo in staat. Hoe het gaat lopen uiteindelijk zien jullie vanzelf.
Daar komt voor wat mij betreft nog een puntje bij waar ik zelf mee te maken heb.
Ik heb twee zoons, geweldig vond ik het om papa te worden. Uiteindelijk volgde er een scheiding toen mijn jongens 9 en 6 waren. Die twee kerels zitten in mijn hart, heel diep in mijn hart, zoveel hou ik van hen. Maar, de scheiding was een heel vervelende, wat uiteindelijk resulteerde in het zo ongeveer 4 jaar niets meer horen, zien, voelen, ruiken en proeven van die jongens. Een hel was het, echt waar een hel! Als je zo bij elkaar in het hart zit en door invloeden van buitenaf uit elkaar wordt gerukt, dat is niet te behappen. Wat ik je er eigenlijk mee wil vertellen…… Kinderen zijn leuk, maar het is het niet altijd. Ik heb een tijd gehad dat ik tegen mezelf heb gezegd, was ik maar nooit papa geworden. Dus ja, leuk, maar niet, soms lang niet altijd.
Doe wat jullie denken wat goed is voor jullie!
Wees gelukkig, dat wens ik jou en je lief!!!!
Voorlopig samen, wat het gaat worden……. Is NU niet belangrijk.
Ik wens jou en degene die je lief zijn een hele gezellige jaarwisseling.
Heel veel liefs,
Marco
10 januari 2020 op 06:26
Dankjewel Sanne,
Ik denk hier vaak over na omdat, hoe gek het ook klinkt, ik herken wat je schrijft. Mooi verwoord en niets krijgt meer respect van mij dan mensen die weloverwogen, bewuste keuzes maken en zo hun leven leiden?
10 januari 2020 op 08:10
Ha Jeroen,
Veel dank voor je reactie! Wat bijzonder dat je dit herkent ook. Dat vraagt om koffie en meer toelichting, ben erg benieuwd! Liefs, Sanne
20 september 2020 op 22:27
Die milde eenzaamheid is precies wat ik nu voel. Bewust geen kinderen (nooit een tikkend klokje gehad), gelukkige relatie, 2 honden, leuk werk … maar mis stiekem toch wel de vriendschappen met vriendinnen zoals we die vroeger kenden; spontaan afspreken en er altijd voor elkaar zijn. Iedereen, en ik ook, heeft nu zijn eigen leven. Absoluut geen reden om ook aan kids te beginnen .. maar toch gek dat gevoel.