In de rubriek echtgebeurde ‘levenslessen’ vertel ik over dingen die ik leer in m’n leven. Vandaag levensles #2, over je innerlijke kracht vinden en inzetten.
We gaan terug in de tijd!
Hoe oud ik precies was, weet ik niet meer. Misschien vijf. Ik was een zeer verlegen meisje, op het angstige af. Bang voor grote, vreemde mensen. Bang voor nieuwe omgevingen.
Mijn juffrouw Bulstronk
Bang, misschien nog wel het meest, voor de grote, grove en gemene juf op de kleuterschool. Ik zal haar nooit vergeten. Een logge, hardhandige vrouw. Ze droeg een ring met daarin een bruine, lelijke steen. Die ring zat bovendien veel te strak om haar Michelin-volle vinger.
De ring kneep haar vinger, zoals zij ons kneep.
Ze was onredelijk streng – stilstaand bij de geringe leeftijd van de kinderen, die ze zo ijskoud en gevoelloos domineerde, was die strengheid zelfs ronduit gênant.
Mislukte politici
De Indiase mysticus Osho zegt iets treffends over leraren: dat je voor de klas regelmatig de mensen aantreft, die het liefst volwassenen hadden willen onderdrukken en domineren, maar dat ze daar te zwak en te laf voor zijn – en daarom maar kinderen het leven zuur gaan maken.
Gelukkig zitten er ook een hoop fijne mensen in het onderwijs, waardoor je als kind het verschil kunt leren herkennen.
Buiten de lijntjes kleuren
Buiten de lijntjes kleuren stond bij mijn juf gelijk aan een misdrijf en werd precies zo bestraft. Al donderprekend kneep ze hard in mijn schouder – na het zien van de som van ongebreideld enthousiasme plus een even zo groot gebrek aan coördinatie. Dóódeng vond ik dat.
Schouder als handvat
Op een dag sleurde ze me aan datzelfde schoudertje ruw de klas uit, alsof het een handvat was en werd op de gang gezet.
Ik had (trillend van angst inmiddels?) weer eens buiten de lijntjes gekleurd en mijn schouder deed nog meer zeer dan anders.
Hoe ik voor het eerst mijn innerlijke kracht ontdekte
Wat er toen volgde was wat je noemt: a small step for human kind, a giant leap for ‘Santje’…
En toen, op de gang met haar, veranderde er iets.
“Ik ben de enige baas over mezelf!”
riep ik. Zomaar, uit het niets.
Stelliger dan ik tot dan toe ooit iets gezegd of geroepen had.
En vanaf dat moment werd alles anders.
Niet dat ik helemaal niet meer bang was, dat nog wel. En op mijn hoede.
Maar in mijn kleine binnenste, voelde ik een kiem van weerbaarheid.
Innerlijke kracht
Een kracht die niemand me ooit nog af zou pakken. Iets dat voor niemand zou buigen. Ik voelde me heerlijk dat moment. Helemaal in mijn kracht.
Nog altijd heb ik de grootste sympathie voor allen die buiten de lijntjes kleuren; onbevangen en onbewust, of bewust en onbevreesd. Of misschien wel een combinatie van allemaal.
Had jij ook zo’n juf of meester?
Had jij ook ooit zo’n nare juf of meester Bulstronk in je jeugd? En was je dan soms ook bang, zoals ik? Of was je misschien veel stoerder? Hoe ging jij ermee om? Heb je er iets van geleerd? Ik ben erg benieuwd.
De foto en de naam ‘juffrouw Bulstronk’ komen uit Roald Dahl’s mooie kinderboek ‘Matilda‘. Reageren & delen via Social Media en e-mail kan helemaal onderaan deze pagina.
8 december 2015 op 13:44
Geweldig! Wat een prachtig moment in je leven! Dat heeft juf Bulstronk dan toch maar voor elkaar gekregen.
8 december 2015 op 14:27
Nou zo is dat! Ik ben haar er nog dankbaar voor, hoe heerlijk is het om zo vanuit je binnenste zoiets te zeggen?! Moet toch maar gelegenheid voor zijn.
8 december 2015 op 16:18
Wat een bijzonder moment! Ook dat je dat riep toen je nog zo jong was 🙂 Mooi om te lezen!
8 december 2015 op 17:22
Ja gaaf moment he? Ik zal het nooit vergeten, was heel bepalend voor een verlegen iemand zoals ik (was) 🙂 Dank voor je reactie!
26 augustus 2017 op 13:14
Ik had een collega met wie ik voor een opdracht in Duitsland was. We hadden een vergadering en hij zei dat ik maar moest notuleren. Alsof ik alleen daarvoor was meegegaan! Ik was zo boos en voordat ik het wist zei ik dat ik zijn secretaresse niet was en dat hij zelf aantekeningen kon maken. Verontwaardigd ging hij dat maar doen. Ik was supertrots op mezelf dat ik dat had durven zeggen.
26 augustus 2017 op 14:53
Hai! Oh wat goed dat je niet over je heen liet lopen zeg! Snap helemaal dat je supertrots was, fijn gevoel he, zo’n grens aangeven? Fijn weekend!
28 augustus 2017 op 20:26
Bij mij was het een afschuwelijke hoofdmeester. Ik was bang voor die man. Ook ik kreeg op een gegeven moment het gevoel dat het genoeg was en dat ik iets moest doen. Op zijn verjaardag deden we een spel. We zaten in een kring en de meester fluisterde het eerste kind in zijn oor: “1 zwaluw maakt nog geen zomer”. Die moest dat doorfluisteren aan de volgende en zo verder. Toen het bij kwam hoorde ik duidelijk dat 1 zwaluw nog geen zomer maakt, maar ik fluisterde aan het meisje naast mij: “meneer Janssen is een vervelende aap”. Ze keek me ongelovig aan, maar fluisterde mijn zin toen door. Toen de zin bij het laatste kind aangekomen was vroeg mijnheer Janssen haar om de zin hardop te zeggen. Ze wilde en durfde niet. Mijnheer Janssen werd boos en schreeuwde tegen haar dat ze dat eenvoudige zinnetje toch wel kon zeggen! Onder druk en met een bibberende stem zei ze zacht: Mijnheer Janssen is een….. De rest slikte ze in. Nu werd mijnheer Janssen pas echt boos. Hij sloeg met een liniaal op zijn bureau en zei: “Praat hard genoeg dat ik het ook kan horen”. Huilend zei ze toen dat mijnheer Janssen een vervelende aap is.
De reactie van mijnheer Janssen zal ik nooit vergeten. Hij werd rood van kwaadheid en schreeuwde: “Hoe durf je!”
“Maar ik moest het toch van u zeggen” zei het meisje huilend. Mijnheer Janssen begreep dat zij alleen maar had gezegd wat zij gehoord had en ging de kring langs om te horen wie wat gezegd had. Hij wees met zijn liniaal naar een kind en schreeuwde: wat zei het kind naast jou? Steeds hoorde hij zeggen:”Mijnheer Janssen is een vervelende aap” waardoor hij nog bozer werd. “Degene die dit op zijn geweten heeft wordt per direct van school gestuurd” schreeuwde hij. Mijn klasgenoten waren allemaal bang en onder de indruk. Toen kwam mijnheer Janssen bij het kind naast mij en vroeg wat ik gezegd had. “Mijnheer Janssen is een vervelende aap” zei het meisje. Toen wees hij met zijn liniaal naar mij en vroeg wat de jongen naast mij gezegd had. Ik wilde niet dat de jongen naast mij problemen zou krijgen en wilde net zeggen dat 1 zwaluw nog geen zomer maakt toen de schoolbel ging. Iedereen sprong op en vluchtte snel naar buiten. “Hier blijven” schreeuwde mijnheer Janssen nog, maar dat wilde kennelijk niemand doen.
Ook ik vluchtte snel weg. Saved by the bell. Ik voelde me bang en dapper tegelijk en had er geen spijt van.
29 augustus 2017 op 09:51
Hoi R, Jeetje wat een dappere actie van je! Ik snap dat het een ambivalent gevoel was voor je; eng en tegelijkertijd de adrenaline van tóch doen, en dan met zijn allen snel weggaan. Mooi verhaal zeg, dank voor het delen! Ik hoop dat de hoofdmeester er een lesje uit getrokken heeft, maar vraag het me af..?